Een moeder om niet te vergeten

In het boek Ma verteld Hugo Borst in columns over zijn moeder die
aan de voortschrijdende ziekte van Alzheimer lijdt. De familie van
Hugo’s moeder probeert haar zo lang als het kan thuis te verzorgen,
maar op een gegeven moment besluit het CIZ na een gesprek met ma,
de thuiszorg en haar andere zoon Laurens dat ze aan de hand van de
wet Bopz in een verpleeghuis moet worden opgenomen Als ma eenmaal
opgenomen is zien Hugo en de rest van de familie met lede ogen aan
dat hun moeder steeds verder achteruit gaat.



Op schrijnende, ontluisterde en soms ook op pijnlijke humorvolle
wijze beschrijft Hugo wat dementie met zijn moeder maar ook haar
familie doet. Zo schrijft hij in de column ‘Boos’ dat zijn moeder
tijdens een rondleiding in het verpleeghuis tegen haar zoon Laurens
zegt: “waarom stoppen jullie me weg? Ik wil niet naar een
verpleeghuis. Het is jullie schuld dat ik uit huis moet.”. Maar ook
de mooie en heldere momenten die zijn moeder en hij nog samen
beleven weet hij op treffende wijze te vertellen. In de column
Bloemetje waarbij zijn moeder wijst naar pioenrozen op een kastje
naast haar en zegt: “Die staan al zo lang. Zo mooi”. Waarop Hugo
eens goed naar de bloemen kijkt en antwoord: ”Ma, kun je een
geheimpje bewaren ?” Hij kijkt zijn moeder afwachtend spottend aan…
”Zijn ze nep?”. Samen schieten ze in de lach en hij is opgelucht
dat zijn moeder even haar scherpte en humor van vroeger weer terug
heeft.



‘Ma’ is een prachtig boek!