Uitvlucht

Laura H. Het kalifaatmeisje uit Zoetermeer. Thomas Rueb

“Laura begint aan een antwoord, hakkelt, herformuleert, en begint dan met harde halen te huilen, stoppen lukt niet meer. Het is zo'n opluchting om iemand tegenover zich te hebben die luistert naar elk woord dat ze zegt. Ze heeft het gevoel dat ze wordt gehoord en, vooral, geloofd”

Misschien geeft deze zin wel aan waar het allemaal omdraait, een mens wil gehoord worden, wil geloofd worden.
Een kind wil door zijn of haar ouders gehoord worden, wil geloofd worden.
Het begin van het boek laat zien, dat dat niet altijd gebeurd. Er is sprake van een vrije opvoeding, een loslatende opvoeding. Dus, Laura laat alles los en gaat haar eigen gang. Met als gevolg dat ze eigenlijk niet weet wat ze doet. Met daarop weer als gevolg dat ze er schaamte van krijgt, heel veel schaamte.

“Op maandag gaat het op het Stedelijk College nergens anders over. Eén meisje, tien jongens. Tien. Bovenbouw, onderbouw; iedereen weet nu wie ze is. Laura de slet. Dertien jaar oud. Meisjes zingen het in de gangen, de jongens sissen of grijnzen naar haar met ontblote tanden. Laura zit in de klas, de stem van de docent klinkt ver weg, en ze hoeft zich niet om te draaien om te weten dat al haar klasgenoten naar haar zitten te loeren”

Hoe laat je dit nu achter je, hoe zorg je ervoor dat ze dit vergeten. Door...je te vermommen, door een hoofddoek te gaan dragen. Zorg ervoor dat je onherkenbaar bent.

“Die dag gaat ze om de haverklap naar de wc om een blik in de spiegel te werpen. Ze herkent zichzelf niet en dat maakt haar dolgelukkig. Ze is iemand anders. Ze is voor het eerst precies wie ze wil zijn.”

Ondanks dat het de buitenlanders zijn die haar hebben misbruikt wil ze toch een 'buitenlander' zijn.

“Het gaat niet om hen, schreeuwt Laura, het gaat niet om anderen. Dit is van haar, en van haar alleen. Dit heeft helemaal niets met iemand anders te maken, ..”

Via een aantal relaties komt Laura uiteindelijk in contact met Ibrahim.

“Twee uur lang sloffen ze schouder aan schouder door het Stadshart van Zoetermeer. Laura voelt zich veilig – alsof ze zich bij hem niets anders hoeft voor te doen, alsof ze minder heeft om zich voor te schamen”

Wat volgt is de uitvlucht uit het echte leven, en komen ze terecht in een maatschappij wat je volgens onze westerse maatstaven geen maatschappij kunt noemen. De boerka en kleding welke Laura moet dragen verbloemen letterlijk en figuurlijk de waanzin van het moslim geloof, en de daarbij behorende maatschappelijke waarden. Laure wilde een nieuw iemand zijn, in nieuwe kleding een nieuw meisje, haar uitvlucht uit haar leven. Maar ze komt in een onmenselijk leven terecht. Ibrahim de verlosser, wordt Ibrahim de 'bijna moordenaar'.
Uiteindelijk weet ze hier ook uit te vluchten, en Ibrahim achter zich latend, om terug te kunnen keren naar Nederland. Daar wacht haar de gevangenis. Onze overheid weet vooralsnog nog niet om te gaan met 'terugkeerders', dus wordt Laura met grote angst voor..... achter slot en grendel gezet.

Het boek kun je in een adem uitlezen. Eenvoudig doch zeer krachtig van opzet. Deze schrijver, een journalist, heeft in mijn optiek een topprestatie geleverd.

Juni 2019
Jos te Velde