Wat heb ik nu eigenlijk achter mijn leeskiezen gekregen?

Een voor mij aantrekkelijke, goed gecaste kaft: ik had er gelijk zin in. Het is typisch Engels dat qua sfeer, mystiek, het raadselachtige (in dit boek op technisch gebied) naadloos aansluit bij de verhalen van Harry Potter of Fantastic Beasts and how to find them. Wel een beetje straf letterlijk vertaald met nogal wat grammaticale fouten – het zij zo (sorry) – handen als cricketbats is als begrip wel even wennen en anders beeldend dan kolenschoppen, maar vooruit, het smaakt zo iets meer Engels, maar dit wordt al gelijk weer ingeleverd door Filigree Street uit de titel te vertalen met Londen. Het Filigree staat voor fijn goud- en zilverdraadwerk en laat dat zo heerlijk passen bij die fijnbesnaarde horlogemaker (Mori) die daar woont. Wanneer Thaniel Steepleton op een dag van zijn werk thuiskomt, vindt hij een gouden zakhorloge op zijn kussen. Dit horloge redt een paar maanden later op wonderlijke wijze zijn leven, het spannendste en meest wonderlijke moment van heel het boek. Hij gaat op zoek naar zijn maker: Mori. Wanneer Grace Carrow, bij lange na niet de doorsnee dochter van een Engelse lord tevens natuurkundige uit Oxford in hun leven verschijnt, begint het verhaal voor mij pas echt, maar niet eerder dan op bladzijde 158, en dat is toch al bijna op de helft. Het is gauw duidelijk dat Grace en Mori elkaar niet liggen met voor beiden Thaniel als de niet te delen bron van (ontluikende) gevoelens. Ik snap wel dat het voorspel soms belangrijker en plezieriger is dan het echte werk, excuseer de dubbele bodem, maar het verhaal had mij wel wat eerder op sleeptouw mogen nemen. Bladzijde 158: Ze bewoog zich als een ondeugdelijke fiets, prachtig geschetst, en vanaf dat punt had ze mij gelijk aan boord. Er is natuurlijk meer: door stemmen, klanken en muziek een kleur toe te kennen, krijgt het boek voor mij een extra dimensie, of door het omgekeerde te benoemen bijvoorbeeld kijkend naar een schaal gekleurde taartjes: Als je deze kleuren op de piano speelt, hoor je Greensleeves. Of zoals Grace bijna aan het eind van het boek zegt:”… ik ben op de vlucht voor de beste vriend van mijn man, die zich de toekomst kan herinneren… Het is boek is rijk aan ongebruikelijke beelden zoals: … maar het leek alsof hij alleen met wilskracht en punaises bij elkaar werd gehouden… Alleen hierin komt voor mij Pulleys echte schrijftalent (het is haar debuutroman) bovendrijven.

Ik dacht naïef in een romance terecht te komen, maar ik kwam meer dan bedrogen uit want het verstandshuwelijk tussen de hoofdpersonen was van heel korte duur. Gaandeweg krijgt het boek verschillende lagen die weliswaar vanaf het begin aanwezig waren, maar die ik niet gelijk doorhad. Ik begon van alles te vermoeden, maar telkens nam het verhaal een andere wending waardoor de schrijfster mij weer verloor ook al begon ik af en toe weer opnieuw in een hoofdstuk. Het was aangekondigd als een spannend verhaal met flinke dosis geschiedenis van Londen, een scheut Japan, met een dressing van verlangen, liefde, loyaliteit, erkenning, acceptatie en discriminatie, en naast de onmogelijke positie van een vrouw als wetenschapper in het Victoriaanse London nog een loslopende dader van een aanslag waarvan de ontknoping weinig verrassend was, aldus… wat heb ik nu eigenlijk achter mijn leeskiezen gekregen?

Eigenlijk weet ik niet hoe ik het boek moet beoordelen: de schrijfstijl vond ik prettig, maar de personages waren niet altijd even de aandacht erbij houdend boeiend, soms zelfs zwak. Het voelde alsof het niet altijd over echte mensen ging en schurkte een beetje tegen verschillende werelden aan zonder duidelijke keuze: niet mystiek noch vervuld van al te veel realiteitszin. Misschien was dat ook de reden dat ik er in het begin zo moeilijk in kon komen, omdat het nooit voelde alsof ik over tastbare mensen las. Voor mij was het einde zo van: ik zet er maar een bizarre punt achter, dan komt het allemaal wel goed, kortom over het gehele boek gezien niet altijd even sterke plot en met zwalkende vergezochte verhaallijnen, in een geweldige afgeschilderd Victoriaans Londen, dat weer wel, dus ja… zeg het maar.