Tranen gelachen

De zesde Q alweer, op pagina 10 al in een deuk om de oude vrienden Carl, Assad en Rose. Ik zie die drie gewoon voor me in de kelder. Er moet ook nooit een verfilming komen, want ik houd het graag bij mijn eigen beeld. In De Grenzeloze zijn ze nog eens versterkt met andere "aparte" Gordon. Jussi Adler Olsen heeft het zitten achter zijn bureautje met zijn lange lijf, in het kamertje bij Assad, zo beeldend opgeschreven, dat de tranen me over de wangen liepen van het lachen. Humor is ook gelijk de extra dimensie die Jussi Adler Olsen aan de Q-serie meegeeft en de boeken zo heerlijk maakt om te lezen. Het voelt als thuiskomen.

In De Grenzeloze heeft het team wederom een oude zaak onder de hoede om tot de bodem uit te zoeken. Dit keer niet uit de stapel van het politiebureau, maar naar aanleiding van het telefoontje van Christian Habersaat, politieman op Oland. Carl heeft de telefoon opgenomen op z`n Carls...en vlak daarna blijkt dat de politieman zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft zijn leven in het teken gezet om de moordenaar van Alberte te vinden, een meisje geschept door een auto en door Christian "gevonden" hangend in een boom. Het onderzoek brengt het team in de contreien van alle mogelijke alternatieve therapieën.Tegelijkertijd is er een tweede verhaallijn van een vrouw, wie haar leven in dienst heeft gesteld van haar leider.

Tijdens het lezen van het boek, weet de lezer al naar welke persoon het team op zoek is, maar dit maakt de zoektocht zeker niet minder boeiend. Op hun eigen, onorthodoxe manier proberen ze de waarheid boven tafel te halen. Hier is Jussi Adler Olsen echt een meester in. Hij is met De Grenzeloze weer terug met een heerlijk boek, Wat mij betreft beter als de vijfde in de serie, Het Marco-Effect.

Ik geef het boek vier sterren en kijk al uit naar deel 7, maar daar zal ik nog wel even op moeten wachten.