Geraffineerd en zorgvuldig

Een van de sterkste punten van De jongen in het graf is de enscenering, de sfeer in het boek. De onmacht en ellende destijds, maar zeker ook de gedrevenheid in het heden om achter de waarheid te komen. De jongen in het graf heeft een groot psychologisch tintje, niet alleen door de spelletjes die Leo Meersman met Masson speelt, maar zeker ook het gevecht van Masson zelf en de uiteindelijke ontknoping van de zaak rond de jongen in het graf, wie uiteindelijk toch een naam kreeg. Het is donker in het hoofd van Masson, hij krijgt de eerdere beelden van de slachtoffers van Leo Meersman niet van zijn netvlies. Je voelt met hem mee, zit als het ware in zijn hoofd en hebt de behoefte hem te helpen. Als lezer weet je meer als zijn collega`s.

In het begin was het wel even gissen wie wie was, maar in de volgende bladzijden wordt dit al snel uitgelegd. De grootste moordzaak uit de geschiedenis wordt in het team al van alle kanten belicht door de verschillende leeftijden en ervaringen. Dit geeft je als lezer al snel een redelijk compleet beeld. Ondanks het feit dat Liese niet meer voor de Cel Kunstcriminaliteit werkt, heeft Toni Coppers dankzij Masson toch weer kunst in het boek verwerkt. De jongen in het graf mag dan wel het veertiende deel in de Liese Meerhout serie zijn, het draait zeker niet alleen om haar. De anderen en zeker Masson hebben een bijna evenredige rol. Al blijft Liese wel de drijvende kracht. In een maand tijd het eerste boek in de serie lezen voor de kennismakingsblog en nu het nieuwste boek is apart, maar laat wel zien dat Liese duidelijk is gegroeid als persoon. Nog steeds is ze impulsief en gaat tot het uiterste, maar er is iets meer controle op.

Het boek leest heel prettig, bij vlagen is er op de momenten dat het nodig is een beetje lucht door een goede dosis humor. Actueel is het ook met verwijzingen maar #metoo. De zaak in het heden voelt halverwege een beetje als geknutseld, het draait toch om de Leo Meersman zaak, maar gelukkig pakt Toni Coppers dit goed op en maakt het tot een interessant en evenredig onderdeel van het boek met wederom een verrassende ontknoping. In de laatste 140 bladzijden van het boek neemt de vaart in het onderzoek steeds meer toe en wordt het steeds spannender. De ontknoping van het plot is verrassend, haast verbijsterend. Geraffineerd en zorgvuldig beschrijft Toni Coppers de laatste stappen van de ontknoping. Het speurwerk van vooral Masson is indrukwekkend en heeft zeer veel oog voor het menselijk gevoel.