Een psychologisch spelletje ten top!

Carrie Montevagio en Adam Kaplan zijn weer terug in Zwarte Weduwe, onder leiding van Sir Charles Cavendish. Het Special Force-team Securicor moet dit keer worden ingezet om Europa te beschermen tegen nieuwe aanslagen.

Er zijn reeds aanslagen gepleegd in verschillende steden in Europa, als Amsterdam aan de beurt is. Vlakbij bij een synagoge blaast een vrouw zich op. Rond dezelfde tijd luistert Sir Charles Cavendish, hoofd van de NAVO-veiligheidsdienst, een voicemail af van een oude vriend. Deze vriend zegt te weten wie er achter de aanslagen in de Europese steden zit. Een gruwelijk complot lijkt te zijn gesmeed, maar helaas overlijdt de vriend kort daarna en is het niet mogelijk meer informatie uit te wisselen.

Sir Charles Cavendish besluit Carrie en Adam in te zetten op zoek naar het brein achter de aanslagen voordat er nog méér slachtoffers gaan vallen. Carrie neemt een resoluut besluit met drastische gevolgen. Adam moet er alles aan doen om zijn partner te redden.

Carrie en Adam racen achter een zeer actueel spoor aan in Zwarte Weduwe. Zeer actueel, want het verhaal speelt zich zo`n beetje af op het moment van verschijnen in juni 2016. Europa buigt zich over de vluchtelingenproblematiek en enige maanden geleden hebben de aanslagen op Zaventem plaatsgevonden. Dit is gelijk het beklemmende element aan Zwarte Weduwe, de beschreven gebeurtenissen zijn zo realistisch dat ze elk moment zouden kunnen gebeuren. Het is zeer makkelijk je in te leven in het verhaal en de daadwerkelijke spanning fysiek te voelen.

Ten opzichte van Doodskopvlinder is er in Zwarte Weduwe meer rust in het verhaal. Nog steeds is er de race tegen de klok, maar toch zijn er meer momenten van rust in het verhaal. Onder andere door Sir Charles Cavendish een meer mijmerende en vertellende rol te geven. Op deze momenten in het boek wordt er veel informatie gedeeld met de lezer. Ook heeft de lezer op bepaalde momenten in Zwarte Weduwe meer informatie als het team ter verhoging van de spanning.

Adam Kaplan is niet langer de iets wat vlakke persoon als in Doodskopvlinder. We leren hem veel beter kennen, zijn verleden geeft hem een menselijk gezicht en doet zijn acties beter begrijpen. Het aantal personages in Zwarte Weduwe is aanzienlijk, maar het is geen moment onduidelijk. Het is vooral de vraag wie te vertrouwen is en wie toch uiteindelijk niet? Een psychologisch spelletje ten top!

De toch verschillende schrijfstijlen van Ross & Hartman zijn nog meer verweven in deel 2. Al moet de epiloog toch echt van de hand van Corine Hartman zijn, verbijsterd, scherp en de lezer achterlatend in shock. Kom maar op met een nieuw deel in de serie, nog inspiratie genoeg.