De Japanse Tuin

De Japanse tuin, geschreven door Pieter Aspe, is in 2002 uitgegeven door uitgeverij Manteau. Aspe is een schrijver die vooral rond het thema ‘misdaad’ werkt. Hij is vooral bekent van de reeks Aspe waarin inspecteur Van In en zijn team de hoofdrollen vertolken. De verhaallijn uit Aspe speelt zich voornamelijk af in West-Vlaanderen, meer bepaald in Brugge. Niet zo in dit verhaal. Hier gaat het om Lies Rutten en haar team die tewerk gesteld zijn in het Limburgse Hasselt. Aspe is een zeer succesvolle auteur, zijn teller staat inmiddels al op 1,5 miljoen verkochte boeken. In 2001 ontving hij de Hercule Poirotprijs. Ook wordt Aspe verfilmt, men zit al aan het 10de seizoen, en wordt deze serie uitgegeven op VTM.
Midden december, de sneeuw dwarrelt lichtjes naar benden wanneer er aan de Kolenkaai in Hasselt een lijk van een jongeman wordt gevonden. Het blijkt te gaan om Stijn Olaerts, een twintiger uit het Hasseltse drugsmilieu. Hoofdinspecteur Lies Rutten en haar collega Rudi Nelissen worden op de zaak gezet. Er is geen enkel aanknopingspunt, buiten een papiertje van de bibliotheek. Er lijkt weinig schot in de zaak te komen tot dat ook Helena Bijlens, de vriendin van Stijn Olaerts, dood terug wordt gevonden. Rutten en Nelissen volgen het spoor van een brief die op Helena’s appartement gevonden wordt wat hen tot bij het echtpaar Verdonck brengt. Zij zijn toevallig ook de ouders van een ex-collega van Lies Rutten maar werd 15 jaar geleden vermoord om een nog onbekende reden. Wanneer ook de ouders van Olaerts gevonden worden, besluiten Rutten en Nelissen om daar een kijkje te nemen. Op het eerst zicht leverde dit niets op, enkel dan misschien dat blijkt dat Stijn bevriend was met de zonen van De Scheper en De Vlaeminck, 2 zeer gerespecteerde en hoog aangeschreven mannen uit het Hasseltse. Toch een opmerkelijk feit aangezien Olaerts een drugsverslaafde jongen zonder veel toekomst was. Nog opmerkelijker is de foto die Rutten op Stijns kamer vindt : een grote poster waarop zij en Anja Verdonck naakt staan te poseren op een toch wel vulgaire manier. Hoe kon die foto daar in godsnaam geraakt zijn?! Hij was al meer dan 15 jaar oud! Lies besluit het te negeren, want dit zou haar haar job kunnen kosten. Verder komen ze in contact met Raf Swennen, die het archief van de plaatselijke bibliotheek beheert. Wanneer ook hij omgebracht wordt, beginnen een aantal stukjes in elkaar te vallen. Swennen had een soort schatkist naast zijn bureau staan waarin hij vele belangrijke en waardevolle stukken bewaarde. De moordenaar wou de documenten stelen omdat deze bezwarende feiten voor hem bevatten. Rutten en Nelissen komen op een spoor en zetten alles op alles om te achterhalen wie de moordenaar(s) is/zijn en waarom hun slachtoffers moesten sterven.
De Japanse tuin is een typische misdaadthriller. De spanning zit er niet meteen in, door middel van de aanwijzingen die nog gevonden moeten worden. Naargelang het verhaal vordert probeert de schrijver er extra spanning in te steken en zo te bouwen tot een hoogtepunt. Het verhaal wordt verteld vanuit een auctorieel hij-verstelstandpunt. De verteller neemt geen deel aan de acties maar kent wel alle gevoelens van de personages en geeft tussendoor commentaar op de gebeurtenissen. Aspe heeft een zeer vlotte schrijfstijl, en samen met het feit dat het ook geen erg lang boek is (121 pagina’s), maakt dat dat het heel vlot leest. Wat niet rechtstreeks wil zeggen dat het ook een goed boek is.
Doordat het boek niet bijzonder lang is, is de spanningsopbouw een beetje verwrongen. Het verhaal komt heel traag op gang, met weinig diepgang en veel (te) lange, nutteloze conversaties tussen personages. Zo is er bijvoorbeeld de verhaallijn waarin Rutten zwanger geraakt terwijl haar man geen kinderen wilt. Hier wordt veel aandacht aan besteed terwijl het helemaal geen invloed heeft op het verhaal en alleen maar de aandacht afleidt. Wanneer je al over de helft zit is er nog steeds heel weinig spanning. Je hebt al heel veel personages leren kennen maar het nut van hun verschijnen is niet duidelijk. Dit alles maakt dat je tot zowat drie vierde van het boek al gelezen hebt wanneer alles samenkomt en er door onrealistische manieren opeens zeer belangrijke informatie bijkomt. Maar door de informatie zo lang achter te houden en alles zo snel opeen te laten volgen, wordt het einde van het verhaal heel onduidelijk, wat ook de spanning niet ten goede komt. Globaal gezien blijft het boek dus heeft oppervlakkig tot het einde wanneer het dan weer ineens veel te rommelig wordt.

Verderlaat Aspe met dit verhaal wel zien hoe invloedrijke mensen het stempel kunnen drukken op het leven in een maatschappij. En dat niet in een al te positieve manier… Meermaals wordt er benadrukt dat de heren De Schepper en de Vlaeminck omhooggevallen mannen zijn, wiens ego hoger reikt dan de Eiffeltoren. Doordat in het verhaal de vroegere crisis in Limburg wordt vermeld, die opgelost werd door projectontwikkelaars en investeringsmaatschappijen, zoals De Schepper en de Vlaeminck er 2 waren, laat Aspe de link het de realiteit duidelijk doorschijnen.

Ik ben geen fan van De Japanse tuin. Het verhaal komt veel te traag op gang voor mij, en de spanningsopbouw is niet wat hij hoort te zijn. De reden hiervoor zijn: te rommelig, te snel opeen, onlogisch, te ver gezocht, … Noem maar op. Al wil ik het boek zeker niet helemaal afbreken. Er waren uiteraard ook positieve punten, zoals de vlotte schrijfstijl die we van Aspe gewoon zijn. Het woordgebruik is ook zeker niet te moeilijk, zodat het wel aangenaam leest. Ook het hedendaagse thema kon me wel bekoren want het geeft een mooi beeld van de situatie in Limburg op dit moment. Al bij al was dit boek geen voltreffer voor mij en raadt ik het dus niet echt aan.
Bibliografie : Wikipedia.org, Pieter Aspe, laatst bewerkt op 19 septemer 2014 om 12.10 uur. Geraadpleegd op 22/10/2014, via http://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Aspe