In Rood kwik ontmoeten we een soort hard-boiled speurder die op z'n Hollands aan het werk gaat. Beetje knokken, reizen, aanwijzingen natrekken, rapportje schrijven, nagezeten worden door sinistere Italianen, hier en daar een wip en dan min of meer terloops uitvogelen hoe de vork in de steel zit. Qua sfeer roept het herinneringen op aan de typisch Nederlandse films uit de 60er en 70er jaren. Het is onbegrijpelijk, misschien wel onbetamelijk, dat op de cover van Rood kwik het stempeltje 'literaire thriller' is geplaatst. Ik weet nu zeker dat deze term een lege huls is. Rood kwik is onderhoudend geschreven, maar zeker niet meer dan dat. En echt billendichtknijpend spannend is het evenmin.
Wat ik waardeer in dit debuut van Alwin van Ee? Het met vlagen studentikoos aandoend woordgebruik, woordgrappen als de oudere hoeren Cindy en Kaat (samen het 'cindykaat') en de Vlaamse bijdragen van vriend Pat.
Mocht Signature vragen om van Ruben een 'Return To' Sender te maken dan doet Alwin er verstandig aan voor de extremiteiten te gaan.