Lezersrecensie
Literaire recensie: sneeuwengelen van Suzanne Vermeer
Een groepje vriendinnen die elkaar door en door kennen en alles met elkaar delen maar wat gebeurd er al een van hen sterft? Nemen problemen de bovenhand en drijft het hen uit elkaar? Je leest het in het zoveelste succesverhaal van Suzanne Vermeer
Sneeuwengelen, het 18de boek van Suzanne Vermeer. Beter bekend als het schrijverspseudoniem waaronder verschillende schrijvers reeds gepubliceerd hebben. Jarenlang ging de Nederlandse schrijver Paul Goeken achter het pseudoniem schuil. .Dit werd echter pas na zijn dood bekend. Na het schrijven van zijn boek besloot de uitgever in overleg met Goeken om zijn boek ‘All-inclusive’ uit te brengen onder de schrijversnaam Suzanne Vermeer. Dit gebeurde in het diepste geheim. Vermeer werd gepresenteerd als een in 1968 in Nijmegen geboren schrijfster die na een studie Spaans aan de Universiteit van Amsterdam naar Barcelona was verhuisd. Haar boeken kenmerken zich doordat ze allemaal het thema vakantie, reizen,… hebben. Haar boek sneeuwengelen is hier dan ook geen uitzondering op.
Bij Goeken werd in januari 2011 kanker vastgesteld. Hij was toen al enkele maanden ziek. In juni 2011 stierf hij op 48-jarige leeftijd aan deze ziekte. Het pseudoniem Suzanne Vermeer is door de uitgeverij voortgezet met een andere onbekend gehouden schrijver/schrijfster. Dus niet gevreesd want voorlopig zullen er nog steeds nieuwe boeken van Vermeer in de rekken verschijnen. Sneeuwengelen is uitgebracht in 2015 waardoor we weer met het raadsel zitten wie vandaag de dag onder het pseudoniem schuil gaat.
Zes vrouwen die elkaar kenden uit het Leidse studentenleven. Een hele hechte groep vriendinnen die het een voor een gemaakt hebben in het leven. Naar traditie gingen ze elk jaar samen op wintersportvakantie vandaar ook hun bijnaam ‘de sneeuwengelen’ . De wereld lag aan hun voeten tot een van hen kwam te overlijden. Verslagen door het overlijden besluiten de vriendinnen dat ze meer tijd voor elkaar zullen maken en genieten van de momenten die ze samen hebben. Ze komen er dan ook hechter uit dan ooit te voren. Niets lijkt hun band nu nog te kunnen verstoren, maar dan is er dat noodlottig ongeluk. Of was het geen ongeluk?
Het verhaal begint met de afscheidsbrief van de overleden Daphne. Hierna maken we een sprong naar enkele jaren verder. De dames hebben hun levens terug opgepakt en hebben het verlies van hun dierbare vriendin een plaatsje kunnen geven.
Het boek bestaat uit 4 grote delen aangegeven met Romeinse cijfers. In het eerste deel wordt er kort kennis gemaakt met de 5 resterende groepsleden. Je krijgt nog slechts een heel korte kijk op hun individuele leven, maar verder in het boek krijg je steeds een duidelijker beeld van wie ze zijn, hun job, hun karakter,… Allemaal hebben ze te maken met een dilemma of een probleem waar ze maar niet uit geraken. Ondanks hun belofte om na de dood van Daphne terug alles met elkaar te delen, wordt er over hun problemen niet gesproken. Wanneer een tweede vriendin ziek wordt en komt te overlijden, dreigt hun wintersport vakantie geannuleerd te worden. De groep krijgt nog enkele tegenvallers te verwerken, maar ze besluiten dan toch op vakantie te gaan. Een vakantie die met vele ontdekkingen, gevoelens, problemen gepaard zal gaan…
Suzanne Vermeer heeft in dit boek slim gebruik gemaakt van haar vertelperspectief. Het verhaal wordt in meervoudig perspectief verteld. Je leest het verhaal door de ogen van de verschillende personages. Je krijgt dan de gedachten en gevoelens van een aantal personen over dezelfde gebeurtenissen, waardoor je als lezer een vollediger beeld krijgt en beter geïnformeerd wordt. Doordat je het verhaal steeds door een ander zijn ogen ziet krijg je ook steeds andere interpretaties mee .( Doordat elk personage een bepaald deel weet dat de anderen niet weten, val je als lezer van de ene ontdekking in de andere. Als je dan alle puzzelstukjes in elkaar weet te passen zit je ergens over de helft van het boek. Maar dit zorgt er zeker niet voor dat het verhaal afgezaagd wordt, nee integendeel. Zodra jij mee bent met alle problemen komen de personages stukje bij beetje ook meer en meer te weten. )
Het boek leest enorm vlot. Ondanks de 311 pagina’s ( die mij in het begin wel wat afschrikten) had ik het boek uitgelezen voor ik het wist. In het begin van het boek is het misschien wat verwarrend. Je krijgt veel personages met elk hun eigen problemen en direct al heel veel verschillenden informatie die je allemaal moet verwerken dat het in het begin wat afschrikt . Maar naar gelang het verhaal vordert valt alles op zijn plek. De problemen worden duidelijk voor jou als lezer en komen stilletjes aan, aan het licht voor de personages. De spanning loopt ook over het hele boek door. Je valt van de ene ontdekking in de andere waardoor het boek eigenlijk nooit gaat vervelen. Dit vindt ik heel mooi gedaan van Suzanne Vermeer en maakt het dan ook echt een knap boek.
Het boek is eigenlijk ideaal om op vakantie te lezen het leest vlot, heeft de nodige dosis spanning maar het is ook zeker ontspannend. Het leuke aan het boek vond ik dat je niet te hard moest zoeken om alle puzzelstukjes te laten passen. Haar schrijfstijl bevatte niet al te veel details, waardoor je je ook niet door het boek heen hoeft te graven. Maar dat vond ik helemaal niet erg. Hoewel het nergens overdreven spannend wordt, is het raadselachtig genoeg om mee de puzzel proberen op te lossen zonder uren te hoeven nadenken over een of andere hint.
Persoonlijk denk ik niet dat het boek een bepaalde bedoeling heeft buiten ontspannen en natuurlijk de nodige adrenaline door je lichaam laten stromen. Het boek is ook zeker niet voor een bepaalde doelgroep bedoeld. Ondanks dat het 18+ is, kon het mij als 17-jarige zeker bekoren.
Voor een triller vindt ik het boek eigenlijk helemaal niet zo eng. Dat het niet zo eng was, was helemaal geen probleem voor mij aangezien triller niet mijn favoriete genre is. Eigenlijk had het precies genoeg spanning voor mij persoonlijk. Alleen om zichzelf een triller te mogen noemen had het dan weer net iets meer mogen zijn. Het raadselachtige gegeven over wie nu juist de dader was, was naar mijn mening niet geheimzinnig genoeg. Vermeer probeert je wel op het verkeerde been te zetten maar daar was ze naar mijn mening niet echt in geslaagd. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, maar ik had eigenlijk zeer snel door wie de dader was waardoor het verassingseffect op het einde wegviel. Dit vond ik heel jammer ergens hoopte ik dat ik op het verkeerde been was gezet maar dit bleek dan niet zo te zijn. Ondanks ik al snel met het juiste vermoeden zat bleef het boek toch aanzetten om verder te lezen. Dus toch een sterk geschrevene boek kan je zeggen.
Dat het niet zo eng was, was helemaal geen probleem voor mij aangezien triller niet mijn favoriete genre is. Eigenlijk had het precies genoeg spanning voor mij persoonlijk. Alleen om zichzelf een triller te mogen noemen had het dan weer net iets meer mogen zijn.
Zoals ik al zei schrokken de 311pagina’s mij in het begin wat af. Maar het boek las enorm vlot. Doordat er steeds weer nieuwe dingen aan het licht komen wordt je steeds weer aangezet om verder te lezen.
Hoewel het boek misschien niet zo spannend was vond ik hem zeker het lezen waard en ik raad hem dan zeker ook aan. Het leest vlot, heeft een leuke verhaallijn en toch ook zeker de nodige spanning. ‘De sneeuwengelen’ was voor mij de start van een mooie reis dat eindigde in een prachtige ontdekking. En ik ben dan ook oh zo blij dat ik Suzanne Vermeer heb gevonden.
bibliografie
(2 december 2015). Sneeuwengelen – Suzanne Vermeer – Recensie. Geraadpleegd op 23/10/2016, via http://www.passievoorboeken.com/sneeuwengelen-suzanne-vermeer-recensie/
Suzanne Vermeer.(7 oktober 2016). Geraadpleegd op 22/10/2016, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Suzanne_Vermeer
Paul Goeken. ( 30 mei 2016). Geraadpleegd op 22/10/2016 via, https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Goeken
Sneeuwengelen, het 18de boek van Suzanne Vermeer. Beter bekend als het schrijverspseudoniem waaronder verschillende schrijvers reeds gepubliceerd hebben. Jarenlang ging de Nederlandse schrijver Paul Goeken achter het pseudoniem schuil. .Dit werd echter pas na zijn dood bekend. Na het schrijven van zijn boek besloot de uitgever in overleg met Goeken om zijn boek ‘All-inclusive’ uit te brengen onder de schrijversnaam Suzanne Vermeer. Dit gebeurde in het diepste geheim. Vermeer werd gepresenteerd als een in 1968 in Nijmegen geboren schrijfster die na een studie Spaans aan de Universiteit van Amsterdam naar Barcelona was verhuisd. Haar boeken kenmerken zich doordat ze allemaal het thema vakantie, reizen,… hebben. Haar boek sneeuwengelen is hier dan ook geen uitzondering op.
Bij Goeken werd in januari 2011 kanker vastgesteld. Hij was toen al enkele maanden ziek. In juni 2011 stierf hij op 48-jarige leeftijd aan deze ziekte. Het pseudoniem Suzanne Vermeer is door de uitgeverij voortgezet met een andere onbekend gehouden schrijver/schrijfster. Dus niet gevreesd want voorlopig zullen er nog steeds nieuwe boeken van Vermeer in de rekken verschijnen. Sneeuwengelen is uitgebracht in 2015 waardoor we weer met het raadsel zitten wie vandaag de dag onder het pseudoniem schuil gaat.
Zes vrouwen die elkaar kenden uit het Leidse studentenleven. Een hele hechte groep vriendinnen die het een voor een gemaakt hebben in het leven. Naar traditie gingen ze elk jaar samen op wintersportvakantie vandaar ook hun bijnaam ‘de sneeuwengelen’ . De wereld lag aan hun voeten tot een van hen kwam te overlijden. Verslagen door het overlijden besluiten de vriendinnen dat ze meer tijd voor elkaar zullen maken en genieten van de momenten die ze samen hebben. Ze komen er dan ook hechter uit dan ooit te voren. Niets lijkt hun band nu nog te kunnen verstoren, maar dan is er dat noodlottig ongeluk. Of was het geen ongeluk?
Het verhaal begint met de afscheidsbrief van de overleden Daphne. Hierna maken we een sprong naar enkele jaren verder. De dames hebben hun levens terug opgepakt en hebben het verlies van hun dierbare vriendin een plaatsje kunnen geven.
Het boek bestaat uit 4 grote delen aangegeven met Romeinse cijfers. In het eerste deel wordt er kort kennis gemaakt met de 5 resterende groepsleden. Je krijgt nog slechts een heel korte kijk op hun individuele leven, maar verder in het boek krijg je steeds een duidelijker beeld van wie ze zijn, hun job, hun karakter,… Allemaal hebben ze te maken met een dilemma of een probleem waar ze maar niet uit geraken. Ondanks hun belofte om na de dood van Daphne terug alles met elkaar te delen, wordt er over hun problemen niet gesproken. Wanneer een tweede vriendin ziek wordt en komt te overlijden, dreigt hun wintersport vakantie geannuleerd te worden. De groep krijgt nog enkele tegenvallers te verwerken, maar ze besluiten dan toch op vakantie te gaan. Een vakantie die met vele ontdekkingen, gevoelens, problemen gepaard zal gaan…
Suzanne Vermeer heeft in dit boek slim gebruik gemaakt van haar vertelperspectief. Het verhaal wordt in meervoudig perspectief verteld. Je leest het verhaal door de ogen van de verschillende personages. Je krijgt dan de gedachten en gevoelens van een aantal personen over dezelfde gebeurtenissen, waardoor je als lezer een vollediger beeld krijgt en beter geïnformeerd wordt. Doordat je het verhaal steeds door een ander zijn ogen ziet krijg je ook steeds andere interpretaties mee .( Doordat elk personage een bepaald deel weet dat de anderen niet weten, val je als lezer van de ene ontdekking in de andere. Als je dan alle puzzelstukjes in elkaar weet te passen zit je ergens over de helft van het boek. Maar dit zorgt er zeker niet voor dat het verhaal afgezaagd wordt, nee integendeel. Zodra jij mee bent met alle problemen komen de personages stukje bij beetje ook meer en meer te weten. )
Het boek leest enorm vlot. Ondanks de 311 pagina’s ( die mij in het begin wel wat afschrikten) had ik het boek uitgelezen voor ik het wist. In het begin van het boek is het misschien wat verwarrend. Je krijgt veel personages met elk hun eigen problemen en direct al heel veel verschillenden informatie die je allemaal moet verwerken dat het in het begin wat afschrikt . Maar naar gelang het verhaal vordert valt alles op zijn plek. De problemen worden duidelijk voor jou als lezer en komen stilletjes aan, aan het licht voor de personages. De spanning loopt ook over het hele boek door. Je valt van de ene ontdekking in de andere waardoor het boek eigenlijk nooit gaat vervelen. Dit vindt ik heel mooi gedaan van Suzanne Vermeer en maakt het dan ook echt een knap boek.
Het boek is eigenlijk ideaal om op vakantie te lezen het leest vlot, heeft de nodige dosis spanning maar het is ook zeker ontspannend. Het leuke aan het boek vond ik dat je niet te hard moest zoeken om alle puzzelstukjes te laten passen. Haar schrijfstijl bevatte niet al te veel details, waardoor je je ook niet door het boek heen hoeft te graven. Maar dat vond ik helemaal niet erg. Hoewel het nergens overdreven spannend wordt, is het raadselachtig genoeg om mee de puzzel proberen op te lossen zonder uren te hoeven nadenken over een of andere hint.
Persoonlijk denk ik niet dat het boek een bepaalde bedoeling heeft buiten ontspannen en natuurlijk de nodige adrenaline door je lichaam laten stromen. Het boek is ook zeker niet voor een bepaalde doelgroep bedoeld. Ondanks dat het 18+ is, kon het mij als 17-jarige zeker bekoren.
Voor een triller vindt ik het boek eigenlijk helemaal niet zo eng. Dat het niet zo eng was, was helemaal geen probleem voor mij aangezien triller niet mijn favoriete genre is. Eigenlijk had het precies genoeg spanning voor mij persoonlijk. Alleen om zichzelf een triller te mogen noemen had het dan weer net iets meer mogen zijn. Het raadselachtige gegeven over wie nu juist de dader was, was naar mijn mening niet geheimzinnig genoeg. Vermeer probeert je wel op het verkeerde been te zetten maar daar was ze naar mijn mening niet echt in geslaagd. Het kan natuurlijk ook aan mij liggen, maar ik had eigenlijk zeer snel door wie de dader was waardoor het verassingseffect op het einde wegviel. Dit vond ik heel jammer ergens hoopte ik dat ik op het verkeerde been was gezet maar dit bleek dan niet zo te zijn. Ondanks ik al snel met het juiste vermoeden zat bleef het boek toch aanzetten om verder te lezen. Dus toch een sterk geschrevene boek kan je zeggen.
Dat het niet zo eng was, was helemaal geen probleem voor mij aangezien triller niet mijn favoriete genre is. Eigenlijk had het precies genoeg spanning voor mij persoonlijk. Alleen om zichzelf een triller te mogen noemen had het dan weer net iets meer mogen zijn.
Zoals ik al zei schrokken de 311pagina’s mij in het begin wat af. Maar het boek las enorm vlot. Doordat er steeds weer nieuwe dingen aan het licht komen wordt je steeds weer aangezet om verder te lezen.
Hoewel het boek misschien niet zo spannend was vond ik hem zeker het lezen waard en ik raad hem dan zeker ook aan. Het leest vlot, heeft een leuke verhaallijn en toch ook zeker de nodige spanning. ‘De sneeuwengelen’ was voor mij de start van een mooie reis dat eindigde in een prachtige ontdekking. En ik ben dan ook oh zo blij dat ik Suzanne Vermeer heb gevonden.
bibliografie
(2 december 2015). Sneeuwengelen – Suzanne Vermeer – Recensie. Geraadpleegd op 23/10/2016, via http://www.passievoorboeken.com/sneeuwengelen-suzanne-vermeer-recensie/
Suzanne Vermeer.(7 oktober 2016). Geraadpleegd op 22/10/2016, via https://nl.wikipedia.org/wiki/Suzanne_Vermeer
Paul Goeken. ( 30 mei 2016). Geraadpleegd op 22/10/2016 via, https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Goeken
4
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
