tegenvaller

Het eerste wat je opvalt als je het boek ‘De kooi’ oppakt is de bijzondere lay-out. Het zwarte kaft, met de kraaien en de tekst ‘ open je ogen en je sterft’. Wat hier de bedoeling van is lezen we in het verhaal. Maar zijn de pagina’s normaal wit bij een paperback, bij ‘De kooi’ is dit zwart. Wat het geheel een heel sinistere uitstraling geeft.
Een boek waar aandacht aan is besteed en wat ook gelijk de aandacht zal trekken in een boekwinkel.
De schrijfstijl is vlot en elk hoofdstuk is geïllustreerd met een kraai en soms met twee, wat ook weer tot dat beetje extra hoort. De verhaallijn wordt afgewisseld in heden en verleden wat het allemaal net iets spannender maakt.
Het is geen verhaal waarvan je op het puntje van je stoel gaat zitten, maar het bevat wel een hele mooie en vooral onderhoudende spanning, waardoor je toch wil weten wat het nu is waarvoor de mensen vluchten.
De verhaallijn is heel onwaarschijnlijk en gaat over een aantal, dat allemaal, zogauw ze buiten komen een blinddoek voor doen. Er is ‘iets’ aanwezig en de mensen die dit hebben gezien plegen allemaal zelfmoord. Dit gaat heel ver, zelfs baby’s, in dit geval van de hoofdpersoon weten al niet beter of er moet een blinddoek voor als je buiten bent. Hoe je op deze manier een rivier af kunt roeien is voor mij een raadsel.
De personages zijn heel goed uitgewerkt en spreken tot de verbeelding. Toch, is het allemaal heel onwaarschijnlijk en zakt die mooie spanning, als een kaartenhuis in elkaar.
Zo mooi en doordacht als het uiterlijk van het boek is, zo vreemd en bizar is de inhoud. Vergelijkingen met Stephen King of Hitchcock zijn totaal niet aan de orde. De laatste veertig pagina’s gaan in sneltrein vaart aan je voorbij, ineens is het spannend. Maar dan ook al weer afgelopen. Het verhaal is leuk, maar je blijft als lezer met veel te veel vragen zitten.