teveel van het goeie

Wanneer je begint te lezen in het boek ‘Ze weten niet wat ze doen’ bereid je dan voor op uiterst nauwkeurige beschrijvingen van personages, onderzoeken, activisten en marketingbureaus. Maar ook over trouw, liefde, vechten, verdriet en het uiteen vallen van een familie en de keuzes die er worden gemaakt.
We gaan kennismaken met Joe Chayefski, die zijn leven zorgvuldig heeft opgebouwd. Maar ook met zijn gezin, zijn kinderen die gaan doen waartoe ze gedreven worden. Hoe hij in Finland is beland bij de mooie Alina. Hoe ze langzaam maar zeker van elkaar vervreemden en elk hun eigen weg gaan. Alina in Finland met hun zoon Samuel en Joe in Amerika met zijn dochters. We zien hoe een gezin door keuzes, die er gemaakt worden dreigt uit een te vallen en hoe ver je kunt gaan om alles bij elkaar te willen houden. Er worden veel actuele aspecten aan de orde, wat allemaal in een spannend sausje wordt ondergedompeld.
Het verhaal is opgedeeld in verschillende hoofdstukken, en ieder hoofdstuk komt een andere persoon aan het woord die te maken heeft met Joe Chayefski. De hoofdstukken bevatten voldoende alinea’s om het wat overzichtelijk te houden. Doordat alles zo enorm gedetailleerd en gedreven wordt beschreven, is het van groot belang dat de lezer zijn aandacht erbij houdt. Dit is niet zomaar een verhaal wat je even leest, weglegt en weer oppakt. Ook heden en verleden worden gevolgd van de verschillende personages, je wordt dus regelmatig heen en weer geslingerd in de tijd, terwijl je een halve pagina terug nog in het heden zat, kan het gebeuren dat je in het verleden beland. Dit maakt het allemaal wat verwarrend. Een verhaal wat zo goed in elkaar steekt, waarbij de personages allemaal tot leven komen, verdient aandacht, maar als het allemaal net iets sneller was geweest, wat minder uitgeplozen was, had de aandacht er beter bij gebleven. Nu moet je toch steeds even terug om weer te begrijpen waar het ook alweer over ging.
Alles bij elkaar is het een bijzonder nauwkeurig verhaal, wat niets aan het toeval overlaat, en behoorlijk realistisch overkomt. Je zou kunnen denken dat dit de toekomst is van onze kinderen of kleinkinderen.
De cover is heel bijzonder, futuristisch wat het bijzonder maakt. Wat opviel is dat de schrijver niet op de cover wordt vermeld. Nu kan dit komen omdat het een proefdruk was, maar de uitgever wordt wel vermeld op de cover, en wat is dan belangrijker. De schrijfstijl is goed, de vertaling hapert hier en daar, maar het belangrijkste is dat het toch wel 200 pagina’s minder had gekund. Dat was het verhaal zeker ten goed gekomen.