Indrukwekkend

Ik zal eerlijk zijn: ik heb het boek al 2 keer gelezen voordat het een echt boek was. Ik ben een klein radertje geweest in het ontstaan van het boek. Het is bijzonder om uiteindelijk het boek in je handen te hebben waar je een klein onderdeel van bent geweest. En het zal in mijn boekenkast zeker een ereplaatsje krijgen.

De eerste keer dat ik het boek las, was ik direct onder de indruk en sloeg ik het met een diepe zucht dicht. Wat een verhaal.

Wat een ellende, maar ook: wat een strijdvaardigheid. Bij beide vrouwen. Nelleke vind ik niet bijzonder sympathiek, en al begrijp ik wel waar haar gedrag vandaan komt, ik erger me er mateloos aan. Maar ook haar man Jacob speelt een dubieuze rol. Heeft hij het allemaal wel zo goed voor met zijn dochter?

Helena vind ik sympathieker. Zij probeert zich te ontworstelen aan haar jeugd, maar ook aan het gedrag van haar ouders. Zij doet erg haar best om het anders en beter te doen.

Esther beschrijft de levens van beide dames zonder waardeoordeel, terwijl genoeg redenen zijn om die wel te hebben. En als lezer zul je ze ook zeker hebben.

Het onderwerp, een onveilig thuis voor een kind, is een zwaar en moeilijk onderwerp. Als Helena tijdelijk uit huis geplaatst wordt, voel je niet alleen met haar mee, je voelt ook de wanhoop van moeder Nelleke. Die wel beter wil, maar het gewoonweg niet kan. En dus veroordeel je haar ook niet klakkeloos, tenminste, ik niet.

Een deel van de opbrengst van het boek gaat naar Stichting Het vergeten kind.

Met haar debuut Geen kind meer had Esther al een boek geschreven dat onder je huid gaat zitten. En dat is haar deze keer ook gelukt. Heel knap!

Het is een indrukwekkend boek en een aanrader. Mijn oordeel: GOED