Ontroerend

Het verhaal wordt vooral verteld aan de hand van de belevenissen van handpop “de prins”. Eerst de avonturen samen met Mika, de joodse poppenspeler. Daarna met Max, de Duitse soldaat.
Beide avonturen zijn zwaar. Mensonterend. Eerst wordt Mika, tijdens de oorlog niet als een mens behandeld. Alle rechten van bestaan worden hem ontzegt. Wel moet hij elke week bij de Duitsers op komen treden met zijn poppen.
Later zijn de rollen omgedraaid en wordt de Duitse soldaat Max niet meer als mens behandeld door de Russen. Het enige dat hen beiden er doorheen helpt is de pop. In gedachten voeren ze gesprekken met hem, is de pop degene die hen moed inspreekt. Die er voor zorgt dat ze niet opgeven. De kracht in zichzelf laat vinden.
Het bijzondere aan dit boek vind ik dat je ook, voor een deel, het verhaal vanuit het perspectief van de Duitse soldaat beleefd. Het laat zien dat het allemaal niet zwart-wit was. Het was niet zo dat alle Duitsers slecht waren. Er waren er ook genoeg die gedwongen werden. En daarbij werden de soldaten veelal dom gehouden, ze hoorden niet over wat er daadwerkelijk allemaal gebeurde in de kampen. En toen ze er van hoorden, konden ze niet meer terug.
Ik vond het een ontroerend verhaal. Beide kanten. Twee jonge mannen die in een vreselijke situatie proberen te doen wat goed is.
Het is geen boek waar je vrolijk van wordt. Maar het heeft mij wel aan het denken gezet. Vooral over dat dingen vaak niet zijn wat ze lijken te zijn. Nooit dingen voor waar aannemen.
Aanrader!
4 sterren.