Geen feelgood

Op de cover staat de kwalificatie “spannende psychologische feelgood”. De woorden spannend en psychologisch kloppen min of meer wel bij het verhaal. Maar waar het feelgood vandaan komt is mij een raadsel. Niks aan dit verhaal geeft mij een goed gevoel. Het is vreselijk wat er allemaal gebeurd. Een verhaal waar iemand moedwillig zichzelf en anderen kwaad doet, dat is in mijn ogen nooit een feelgood!

Het verhaal wordt verteld als een reconstructie richting de climax. De verschillende personen in het leven van Angel vertellen hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Om dit verhaal te vertellen vind ik dit een goede manier, je leeft mee naar de climax. Wat ik alleen niet begrijp is waarom het verhaal van Pepper vertelt wordt door een alwetende verteller en niet deel uitmaakt van de zogenoemde reconstructie. Ik vond dat niet logisch en stoorde mij ook wel.

De psychologische kant van het verhaal en de stoornis worden goed belicht en ook uitgelegd, zonder dat het er te dik bovenop ligt. En dat is meteen ook wat het boek voor mij interessant maakte. Ik ben sowieso geïnteresseerd in de menselijk psyche.

De spanning is wel aanwezig, maar niet in de zin dat je je afvraagt wat er gaat gebeuren, want dat is eigenlijk de hele tijd duidelijk. Misschien niet het hoe, maar dat het gaat gebeuren, kan niet missen.

Als boek over de menselijke psyche zeg ik: een prima boek. Wat betreft spanning en feelgood: nee, dat zie ik er weinig of totaal niet in terug.

Al met al geef ik het boek een: OKE