Minder destructief

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: op Goodreads staat dat dit het meest duistere deel tot nu toe is. Ik ben het daar niet mee eens. Althans…niet helemaal.

De moorden zijn gruwelijk, evenals de confrontatie met de dader, die in de boeken van Arlidge altijd aanwezig zijn en die erbij horen.

Wat mij juist opviel aan dit boek is dat hoofdpersoon Helen Grace behoorlijk positiever in het leven staat. Ze is nog steeds geen zonnestraaltje, maar voor haar doen lijkt het leven bijna leuk. Ze is in ieder geval minder destructief. Verfrissend om te lezen.

Daardoor is het contrast met de moorden wel extra groot. Hoe komt iemand er toen om zijn slachtoffers ondersteboven aan een boom te hangen? En met een kruisboog neer te schieten?

Gedurende het lezen wordt je als lezer een aantal keer op het verkeerde been gezet. De ene keer wat duidelijker dan de andere. Ik dacht op een bepaald moment toch echt op het goede spoor te zitten. Mooi niet dus. En dat blijft leuk.

Ondanks dat dit al het achtste deel is in de serie verveelt het mij nog niet. Ik vond het wel wat voorspelbaar worden, maar dit boek heeft dat gevoel, gelukkig, weer helemaal teniet gedaan.

Arlidge schrijft heerlijke boeken die verslavend zijn. Laat hem nog maar lekker doorgaan met deze serie! Al heb ik begrepen dat de volgende een stand alone zal zijn…

GOED