Gemiste kans

Tja…Loes en ik…het blijft een moeizame relatie. Of ik vind het boek goed, of ik vind er geen klap aan. Een grijs gebied is er niet.

Dit boek heeft alles in zich om een mooi en noodzakelijk verhaal te vertellen. Pesten, het blijft helaas een actueel thema.

Maar met dit boek heeft Loes de plank compleet mis geslagen. Het vliegt aan alle kanten de bocht uit. Ik weet niet eens waar te beginnen, zoveel is er over te zeggen.

Allereerst: in de colofon zou moeten staan: Dit boek is mede mogelijk gemaakt door de Jumbo. Onvoorstelbaar hoe vaak deze supermarkt met naam en toenaam genoemd wordt. Ik ben echt de tel kwijt geraakt. Ik weet wel dat ze het heeft gepresteerd de naam 3 keer op 1 bladzijde te noemen!

Dan het taalgebruik. Met name de woorden hansopje en dociel. Hallo…in welke eeuw leven we? Zijn er nog mensen, naast Loes, die deze woorden gebruiken. En bij het woord hansopje had ik de hele tijd de associatie met een zuivelproduct. Maar dat zal dan wel aan mij liggen.

De vrouwen. Oh mijn God, die vrouwen. Wat een zielig hoopje, ruggengraatloze ellende bij elkaar. Komop zeg! Dat een trauma veel invloed op je heeft, ja dat weet iedereen. En is ook te begrijpen. Maar hoe deze dames reageren is gewoonweg ongeloofwaardig. Daardoor heb ik werkelijk geen enkel moment ook maar enige sympathie voor wie dan ook gevoeld.

En dan Wilbert nog…Wat een figuur! Of beter gezegd, een karikatuur. Een karakter uitvergroten kan werken, maar hij is werkelijk over de top.

Omdat het maar 160 bladzijden waren heb ik het boek uitgelezen, maar ik kan niet beweren dat ik er leesplezier aan heb beleefd.

1,5 sterren