Een meeslepend en aangrijpend verhaal

Het Dodenhuis vertelt het verhaal van een aantal kinderen die leven in het Dodenhuis. Een huis, afgezonderd van de wereld, waar kinderen wonen die ´Defect´ zijn. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Toby.

Sarah Pinborough heeft een prachtige opbouwende en meeslepende schrijfstijl. De auteur heeft personages gecreëerd die heel echt overkomen en waar ik mezelf in kon inleven. Het karakter van Toby heeft ze heel mooi opgebouwd en als lezer krijg ik duidelijk de verandering in zijn karakter mee als hij Clara ontmoet. Voordat hij Clara ontmoet is Toby boos, zonder hoop en lusteloos. Hij verandert in een jongen die door Clara weer hoop krijgt en weer zin krijgt in het leven. Ze willen samen zelfs ontsnappen een vrij leven gaan leiden. De relatie tussen Clara en Toby wordt niet beschreven als een prille jeugdliefde. Toby en Clara houden zielsveel van elkaar en dat merk ik ook aan de handelingen van Toby. Voorheen dacht Toby alleen aan zichzelf, maar aan het einde van het boek verandert dat. Daarnaast beschrijft ze alle aspecten die gepaard gaan met liefde, zoals opoffering, pijn en vreugde.

Ik heb het boek in een ruk uitgelezen, maar ik bleef toch met een aantal vragen achter. Ik vond het niet erg dat het verhaal direct begon in het Dodenhuis, maar naarmate ik verder las vroeg ik me af wat ´defecten´ precies zijn en of er een genezingsmiddel is. Het verhaal zou beter tot zijn recht komen als de auteur meer aandacht had besteed aan worldbuilding, bijvoorbeeld meer informatie over de wereld waar het verhaal zich afspeelt.
Al met al heeft Sarah Pinborough een meeslepend en aangrijpend verhaal geschreven vanuit het oogpunt van ´defecte´ kinderen. Ze beschrijft heel meeslepend de angst, hoop en verlies die de kinderen meemaken en wat dat met hun doet.