Elke depressie is zo uniek als de persoon die eraan lijdt

Knap hoe Andrew Solomon autobiografische reflecties op zijn eigen ziekteproces overtuigend weet in te zetten op een manier dat het zijn argumentatie in de algemene zin krachtiger maakt. Zelf komt hij naar voren als iemand waarvan de buitenwereld in ieder geval nooit kan vermoeden hoe diep hij soms geplaagd wordt door innerlijke misère. Goede en leuke baan met de mogelijkheid tot het maken van veel wereldreizen. Veel betrokken vrienden en kennissen in een groot sociaal netwerk. Toch wordt hij onderhuids geplaagd door zwaarmoedige periodes van leegte en treurigheid, waarin de levenslust ontbreekt om simpelweg plezier te kunnen hebben in het bestaan.

Vanuit zijn bevoorrechte positie gaat de auteur continu op zoek naar verschillen tussen zijn eigen ervaringen en die van lotgenoten uit compleet verschillende lagen van de bevolking. Daarnaast laat hij zien hoe het cultureel en historisch veranderlijk is hoe losse verschijnselen gelabeld worden onder dominante ziektebeelden en welke psychische zorg patiënten vervolgens tot hun beschikking hebben. Depressie is noch westerse welvaartsziekte, noch gekoppeld aan zware levens. Het ziektebeeld onttrekt zich aan de logica van wat er ogenschijnlijk wel of niet tot zwaarmoedigheid zou kunnen leiden. In alles is 'The Noonday Demon' dan ook een pleidooi om het volstrekt persoonlijke van de totaal verschillende uitingsvormen openlijk bespreekbaar te maken in plaats van te blijven hangen in mythes en foute veronderstellingen.