Horrorbiografie

Op de achterkant van het boek staan aanprijzingen van niemand minder dan Guillermo del Toro (regisseur van Pan's Labyrinth en Hellboy) en Stephen King. Er vallen uitspraken als "genialiteit is het ware mysterie, daaromheen bevindt zich een diepe afgrond", en, "Simmons is altijd goed, maar Drood is een meesterwerk". Dat belooft wat.
Drood leest als een manuscript dat schrijver Wilkie Collins heeft opgesteld aan toekomstige lezers. In de roman komt deze vriend van Dickens naar voren als een aan opium verslaafde en diep verbitterde man. Vanuit diens verwrongen beeld op de gebeurtenissen, want ernstig gekleurd door zijn eigen afgunst en frustratie, zien we hoe de laatste jaren van Dicken's leven waren. In een tijd waarin hij bij moest komen van een traumatische ervaring met een ernstig treinongeluk. In zekere zin is het een biografie, want de lezer krijgt in deze verhaalconstructie veel te weten over het leven van zowel Wilkie Collins als Charles Dickens. Maar er zit ook een magisch-realistisch element in dat een andere draai aan de roman geeft. Er dwaalt namelijk een figuur van mythische proporties rond door de straten van London. Deze Drood is een ongrijpbaar wezen dat de levens van de hoofdrolspelers gaat beheersen. Welk duister plan dient hij? Is hij wel menselijk?
Het ene moment is de roman een accurate beschrijving van werk en leven van de Victoriaanse schrijvers, op het volgende moment is het horror rond occulte zaken als kannibalisme en hypnose. Pas op de laatste bladzijdes begint het de lezer te dagen wat hij nou eigenlijk heeft zitten lezen en dan blijkt de plot bijzonder vernuftig in elkaar te steken. Maar ondanks enkele ijzersterke passages, onder andere een moment waarin Wilkie Collins poedelnaakt door een onderaardse tombe dwaalt, ontstaat te vaak het gevoel dat het langdradig wordt. Dan Simmons kiest te vaak voor zijlijnen in het verhaal die weinig van doen hebben met het uiteindelijke mysterie. Op die momenten slaat de spanning dood en blijft er een onbevredigend gevoel hangen. Met een compactere schrijfstijl had hij wellicht meer effect kunnen behalen in de spanningsboog.
Drood is echter een bijzonder boek en zeker aan te bevelen voor de liefhebbers van romans die spelen met onverwachte wendingen in de plot. Om het plat te zeggen: Drood is een onvervalste mindfuck.