Sprekende bolletjes: de liefde ontleed

Net als bij 'Ivanov' (2016) vind ik Bervoets sterker uit de verf komen met haar neurotische, filosofische, analytische beschouwingen dan met de personages die ze er uiteindelijk mee schetst. De passages waarin 'de bolletjes' aan het woord komen zijn het sterkst. Die dromerige, verleidelijke en sensueel lispelende vertelstem die ook ons, de lezer, meeneemt in 'hun' te zoeterige obsessie om de romantische liefde mee te kaderen en te begrijpen. Ze analyseren het gevoelsleven kapot van die aandoenlijk zielige mensensoort, terwijl ze net zo goed gedweeë volgzaamheid afdwingen met hun beloftes van geborgenheid, veiligheid en levensgeluk. Alles binnen handbereik: als het innerlijke kwartje een keer valt. Toch contrasteert het sterke proza in die passages te scherp met de verwikkelingen rond - ik kan het niet anders zeggen- bloedirritante personages. Misschien zit de ironische ondertoon 'Fuzzie' (2017) ergens in de weg in dat het meer voelt als een artificiële trukendoos, dan dat de schrijfster er een gelaagd palet aan menselijke emoties/gedragingen mee beschrijft. Ik blijf het toch zeggen: Bervoets gaat ooit een meesterwerk schrijven.