Synchroniteit of warrigheid?

Heeft niet de impact van zijn debuutroman Buzz Aldrin, Waar Ben Je Gebleven?. Waren de terloopse, soms absurde wendingen die deze roman nam nog charmant, hier gaat het tegenstaan als het verhaal weer een kant op gaat die geheel haaks staat op een eerder ingeslagen route. Het ene moment is het een stream of consciousness van een ik-figuur die letterlijk elke waarneming en bijkomend gevoel registreert; het volgende moment wordt het meer conceptueel en symbolisch. Om dan opeens weer invloeden te hebben van science fiction. Nou past het ook wel in het thema wat hij aansnijdt van synchroniciteit en een karakter dat verbanden begint te zien in alles, maar voor mij voelt het als een inconsistent zooitje van stijlen waarbinnen de karakters nooit werkelijk tot leven komen.