Als een onafgewerkt filmscript

Net als met 'De Waarheid over de Zaak Harry Quebert' (2012) schreef de Frans-Zwitserse Joël Dicker deze roman in de stijl en sfeer van the Great American Novel. Alle elementen zijn ingezet. Een familievete tussen twee gezinnen uit de Goldman dynastie: de armoedzaaiers uit Montclair en de steenrijke miljonairs uit Baltimore. Een ik-verteller (Marcus Goldman) die tussen de rangen en standen opgroeit, terwijl hij een jongensvriendschap aangaat met zijn volle neef en een geadopteerd straatschoffie. Vanuit het hier en nu, wanneer de grandeur van weleer is opgedroogd, trekt de verteller zich terug in een statig villahuis aan zee, met als enige kompanen een oudere buurman waarmee hij schaakt en een hond die steeds van zijn eigenaresse wegloopt. En laat het baasje van Duke de bekende filmactrice Alexandra blijken, die ooit verwikkeld was in een kortstondige romance met Marcus die even snel ophield als dat het begon.

'Het Boek van de Baltimores' (2015) is onderhoudend omdat het net genoeg mysterie biedt om het plot gaande te houden, maar de uitwerking laat een hoop te wensen over. Het voelt namelijk meer als een onbewerkt filmscript dan als een volwaardig en op zichzelf staand literair werk. Alsof de sjeu nog moest komen van een regisseur die straks het leven blaast in de platte personages en het soap-universum waar ze zich in begeven. Misschien ligt het aan de Nederlandse vertaling maar Dicker is extreem gelimiteerd in zijn taalgebruik, met een overdaad aan superlatieven, korte tak-tak-tak-zinnetjes en oppervlakkige exclamaties. Vooral de dialogen lijden hieronder, omdat die zelden het gevoel geven dat er mensen van vlees en bloed met elkaar aan het communiceren zijn. Zou de aanstaande Hollywood-verfilming 'The Truth About the Harry Quebert Affair' Joël Dicker in de bol geslagen zijn en hoopte hij wederom op een soortgelijk internationaal succes!?