Fictie om de historische werkelijkheid te begrijpen

Voor mij zit de kracht van de roman er juist in dat het twee uitersten als de poging tot objectieve geschiedschrijving en identificatie met de geschiedenis steeds laat botsen. Het creëert een paradoxale situatie die hij nooit oplost, maar die wel een roman oplevert die de authenticiteit van non-fictie koppelt aan het leesplezier van een historische thriller.

Ik zie het werk als een pleidooi om anders (lees: minder star, op feitjes gericht) met de historische verhalen om te gaan.Daarom laat hij in het eerste deel de onmogelijkheid zien om van die grote geschiedenis een coherent geheel te maken. Het lukt hem maar niet om het grote verhaal dat hij wil vertellen helemaal rond te krijgen. De geschiedenis is nooit 'af'. Integendeel, het vormt een eindeloze zoektocht naar nieuwe benaderingen of nieuwe gegevens/persoonlijke verhalen die weer andere facetten van die geschiedenis op doen lichten.

In het tweede deel lijkt hij te zijn gezwicht voor een meer conventionele aanpak, maar daarmee toont hij juist aan dat het helpt om narratieve technieken te gebruiken om dingen te helpen ervaren die niet vallen te begrijpen. Het biedt een manier om bepaalde morele dilemma´s en herinneringen aan voorbij leed tot iets te maken waarmee iemand zich kan identificeren. Daarbij is het echter wel van belang dat het geconstrueerde ervan benadrukt blijft worden, want ook op deze manier ga je geen objectieve en realistische vorm van geschiedschrijving krijgen.