Honderden bladzijdes warrigheid

Het boek ging bij mij nooit echt leven. Mijn grootste punt van kritiek is toch de manier waarop de vorm het in de weg ging staan om binding met de karakters te kunnen krijgen. Vanuit literair en filosofisch oogpunt is het schitterend gevonden om een familiegeschiedenis te vertellen vanuit karakters die dezelfde naam delen, maar in de praktijk creëerde het bij mij een continue verwarring over wie nou wie ook alweer was. De enige oplossing is dan terugbladeren naar de lijst aan het begin van het verhaal. Dit is echter niet bevorderlijk voor de flow van het lezen.

Daarnaast stond het me tegen dat de roman bijna in zijn geheel bestaat uit beschrijvende passages en nooit dieper in lijkt te gaan op de innerlijke wereld van een specifiek karakter. Tegen de tijd dat ik binding begon te krijgen met de karakters gingen ze dood of verdwenen ze uit Macondo, dus moest ik weer helemaal opnieuw in de roman zien te komen. En dan niet 1 of 2 keer maar steeds opnieuw.

Wat mij wel wist te raken is de manier waarop Márquez de absolute viezigheid van militaire coupes en onderdrukkende regimes weet in te bedden in een verhaal vol poëtische schoonheid. Ik heb dit vaak teruggezien in het werk van latere schrijvers en het kan haast niet anders dan dat zij daarin schatplichtig zijn geweest aan deze schrijver.

Het is bij deze roman dan ook zeker niet het geval dat ik het talent van de schrijver betwist, maar het is geen leeservaring gebleken die bij mij dezelfde diepe indruk heeft achtergelaten als bij andere mensen het geval was.