Hartverscheurende gekte

Voornamelijk titelverhaal 'Keefman' steekt er bovenuit als de hallucinante tirade van een geesteszieke die zijn behandelaar aantrekt en afstoot. Met een combinatie van volkse straattaal en continue herhalingen wordt de schreeuw om aandacht afgrijselijk invoelbaar gemaakt. Een snufje Kafka in de onmogelijkheid van dit personage om te ontsnappen aan zijn eigen gevangenschap binnen de logica van verzorgingsstaat met psychiatrie. Een snufje Une saison en enfer (Rimbaud) in de hartverscheurende roep om gehoord te worden in een wereld waar zijn stem niet voor vol wordt aangezien.

Iets minder aangrijpend zijn de twee andere langere verhalen: 'Vrijgezel op Kamers' en 'Het Ontbijt'. ln positieve zin weten de twee verhalen eveneens het geraffineerde spel tussen geestesziek verklaarde en zijn omgeving te verbeelden. De mannelijke hoofdpersonages lopen tegen onbegrip op over ziektebeelden die niet worden erkend, maar waarbij de omgeving hoge verwachtingen blijft hebben naar het meedoen in een burgermansbestaan. In negatieve zin wordt de absurditeit van waanzin net te geforceerd benadrukt met geestige beelden van een hallucinante koortsdroom of een personage dat door verpleegsters/doktors als een aap wordt gezien.

De vele kortere verhalen in de bundel zijn óf minder sterke variaties op de onbegrepen gek, óf vreemde marxistisch gekleurde sprookjes over geld en welvaart. Alleen 'De Zelfmoordenaar' steekt er nog bovenuit. Hier wil een oudere man zijn eigen zelfmoord simuleren, omdat hij liever in een inrichting terechtkomt dan dat hij nog langer in zijn liefdeloze huwelijk blijft vastzitten. De uiteindelijke climax is schrijnend