Nostalgie naar Zeeland

Eerlijk gezegd ken ik Jan Campert alleen maar door dit boekje, maar als tweede generatie Zeeuwse migrant smacht ik zelf naar het natuurschoon en de eenvoud van de provincie. Het simpele boerenleven. De schepen die langs de einder over de Schelde trekken. Het pittoreske dorpje waar ik vele zomervakanties heb doorgebracht met mijn duivenhoudende grootvader en een grootmoeder die bijna elke dag aardappels en pudding klaarmaakte voor het avondeten. De lege stukken troosteloze (landbouw-) grond die voor mij zowel onooglijk lelijk als idyllisch en wonderschoon waren. Zeeland leeft in mijn herinneringen, en laat nostalgie nu net de insteek zijn waarmee Campert deze reeks teksten eind jaren twintig schreef, voor een magazine van en voor Zeeuwen in den vreemde.

Het is allerminst diepzinnig of vernieuwend proza , maar Campert beschrijft zijn jeugdjaren met een aanstekelijke affectie naar de plaats waar hij is grootgebracht. Over kwajongensstreken met militairen, het aanspreken van bevallige meisjes in de stoomtram, een wereldoorlog die vluchtelingen over de grenzen drijft en het eeuwige gevoel dat de plaatsen die je liefhebt aan het veranderen zijn door de genadeloze raderen van de tijd. Ik kan ontzettend genieten van het archaïsche, vooroorlogse taalgebruik: 'En zeg mij, is het geen wonder altijd weer, geen verrukking en geen gebed, dit blauwe, eindelooze water, van einder tot einder als een gladde, spiegelende vloer onder het dak der hooge, strakke hemelen?' (122) Voor subtiliteit moet je niet bij Campert zijn, maar zijn lyrische ontboezemingen geven kleur aan mijn eigen nostalgische jeugdherinneringen aan Zeêland.