Boze blanke mannen aan de macht

Satirische vertelling over macht en het halsstarrig proberen deze te behouden terwijl het uit de vingers glipt. De twee hoofdpersonen zijn beide onuitstaanbare rotzakken, die met vrouwen spelen alsof het dingen zijn. Hun politieke ambities zijn bijna net zo hol, daar hun idealisme plaats heeft gemaakt voor een pijnlijk cynisme en opportunisme. Thomése beschrijft het aardig, maar ik had nooit het gevoel dat het me raakte, daarvoor zijn de personages toch te vervelend. Er had iets meer een nuancering in gemogen, of een duidelijke zelfreflectie waarin de heren echt de klepel op de neus voelen belanden. Nu blijft het ronddobberen in slechts pijnlijke onuitstaanbaarheid.