Politieke lading in standaard avonturenroman

In deze onzekere tijden is er een schrale troost: thrillerschrijvers weten altijd weer nieuwe complotten te ontdekken in de wereldgeschiedenis. Met De wereldorde doet Denis Lépée zijn duit in het zakje. Hoofdrolspeler Tommaso – diepzeeduiker en archeoloog van beroep – wordt verdacht van aanslagen op enkele Europese symbolen van macht. Wij weten dan al dat hij onschuldig is en dat er natuurlijk een mysterieuze groepering achter zit. Waarom richten zij zich op deze gebouwen? Waarom is de geheime opdrachtgever van zijn nieuwste missie - het naar boven halen van een gezonken scheepswrak - vermoord?
De schrijver weet op een inventieve manier de avontuurlijke zoektocht van Tommaso te koppelen aan de internationale strijd tegen het terrorisme. Het boek is dan ook een aardige vorm van kritiek op de manier hoe overheden hun burgers bespelen met leugens en verkeerde informatie. Zelfs de schandalen van Abu Ghraib en soortgelijke gevangenissen worden in het verhaal verweven middels een Oost-Europees gevangeniskamp. Die politieke achtergrond maakt dat het standaard avonturenverhaaltje toch de moeite van het lezen waard blijft. Want in de kern is het bekend terrein waarin het verhaal zich voorspelbaar ontwikkelt. Tommaso is een sympathieke hoofdrolspeler als de slimme man die zich uit een complot moet redden dat hem boven het hoofd gaat. Helaas voelt hij ietwat geforceerd aan door wel erg spectaculaire ontsnappingen uit levensgevaarlijke situaties.
Natuurlijk heeft hij een vrouwelijke partner in crime en love interest om hem bij te staan in zijn zoektocht naar de waarheid, zoals het genre eigenlijk vereist. Gaandeweg ontvouwt er zich een grappige theorie over de relatie tussen macht en architectuur, maar deze insteek voelt iets te geforceerd aan om indruk te maken.
Dit is geenszins een vernieuwende roman tussen al die andere Da Vinci Code-klonen. Dat neemt niet weg dat Lépée een vaardige thrillerschrijver is die de spanning tot aan het einde toe erin houdt. Zijn actievol beschreven scènes in combinatie met het snufje politiek, maakt hier toch een vermakelijke ervaring van. Misschien iets te moralistisch en niet bepaald origineel, maar desondanks onderhoudend als luchtig leesvoer voor op het nachtkastje.