Zombies verslaan en door naar de kerk

Eigenlijk is het een wonder dat Alice het er levend vanaf brengt in de bizarre psychedelische wereld van Alice in Wonderland. Het klinkt dan ook als een fantastisch idee om hier een horrorversie van te maken. Alice in Zombieland van Gena Showalter zou het perfecte grimmige antwoord op Lewis Carrolls klassieker kunnen zijn, een nachtmerrie waaruit Alice nu eens niet kan ontsnappen. Dan is het toch jammer dat dit boek vrij weinig met Alice in Wonderland of met zombies te maken heeft.

De Alice in Wonderland-verwijzingen zijn eigenlijk alleen te vinden in de hoofdstuktitels, die parodieën zijn op bekende uitspraken uit Carrolls boek. De geesteszieke vader van de zestienjarige Alice Rose Bell is zwaar aan de drank en ziet dingen die er niet zijn. Mensenetende monsters, die alleen ’s nachts verschijnen. Alice en haar achtjarige zusje zijn dan ook nog nooit na zonsondergang buiten geweest. Natuurlijk komt Alice uiteindelijk in opstand tegen deze regels. Helaas blijken de monsters maar al te echt te zijn, en Alice verliest in één avond haar ouders en haar zusje. Als ze op een nieuwe school haar leven weer probeert op te pakken, blijkt dat er een groep tieners al jaren tegen deze wezens vecht. Zij noemen ze zombies.

De definitie van ‘zombies’ verschilt van verhaal tot verhaal, maar in Alice in Zombieland wordt deze definitie wel erg ver opgerekt. Hier zijn zombies een soort vleesetende geesten, en er zijn maar erg weinig mensen die ze kunnen zien. Ze kunnen met toverkracht vernietigd worden door mensen die hun geest uit hun lichaam kunnen losmaken. Kortom, in deze wezens is vrijwel niets te herkennen van de wandelende lijken die we uit ongeveer alle andere verhalen kennen. Origineel? Ja, maar niet goed uitgewerkt. Mensen en zombies kunnen elkaar dus alleen aanraken als de mensen hun geest uit hun lichaam losmaken, maar daardoor is de manier waarop de zombies onschuldige mensen kunnen eten totaal onduidelijk. Ondertussen zijn de gevechten die Alice levert in de geestenwereld spannend, maar ongeloofwaardig: bij meerdere confrontaties met zombies wordt Alice minutenlang gebeten, lijkt het alsof de zombies al op haar aan het kluiven zijn, is ze halfdood van de pijn op het moment dat ze gered wordt – en gaat ze de volgende dag weer naar school.

Natuurlijk kan de jacht op zombies heftige relatie- en vriendschapsproblemen niet in de weg staan. Het vervelende hier is dat de hele kring om Alice heen bestaat uit onuitstaanbare tieners, en dat Alice zelf ook een aantal enorm nare trekjes heeft. Ze sluit zich vrijwel onmiddellijk aan bij Kat, en vindt haar absurd grote ego erg grappig. Er zijn alleen waarschijnlijk erg weinig mensen die het met Alice eens zouden zijn. Kat leidt Alice rond op haar nieuwe school door over iedereen die ze passeren iets enorm naars te zeggen. Alice neemt deze houding vrijwel onmiddellijk over en lokt ruzies en vechtpartijen uit. In Gossip Girl is dat leuk, maar voor iemand die een horrorboek verwacht is het vooral vermoeiend.

Bij een boek van Harlequin verwacht een lezer wellicht ook een hoge dosis hitsige tienerhormonen, of dit nou expliciet beschreven staat of een beetje tussen de regels door geschoffeld wordt zoals in Twilight. Maar nee, niets van dat alles hier! Net als Twilight is Alice in Zombieland geschreven door een gelovige schrijfster, maar Showalter maakt dit erg expliciet in haar boek. Alice gaat braaf iedere zondag naar de kerk, bidt voor het slapengaan, bidt voor kracht om zombies te verslaan, en beleeft op haar zestiende haar eerste kus met een jongen die ook netjes naar de kerk gaat. Het zal erg lastig zijn voor de gemiddelde Nederlandse tiener om zich in Alice te herkennen.