Zoektocht door een belofte

Marjolein van Heemstra en we noemen hem

Vooraf: mijn recensie is te laat, maar ik had hem op de verkeerde plaats gezet. Beginnersfoutje!
Het is een bijzonder gegeven. Je loopt al jarenlang met een ring om je vinger, en een belofte in je achterhoofd om je zoon te vernoemen naar een onbekende oom. Een held uit het recente verleden. De oom heette Frans, niet echt meer een naam die nog veel gegeven wordt. In 2017 is er volgens de SVB geen enkele jongen geboren met die naam. Zou dat een reden zijn voor de vader om twijfels te hebben? Hij gaat het er niet zomaar in mee, de vernoeming, vind ook dat zijn vrouw te weinig weet van de daden van oom. En dus gaat Marjolein op zoek. En dat wordt een interessante zoektocht. In eerste instantie is ze snel klaar. Ze doet wat navraag, en dat is dat. Frans blijkt inderdaad een held. Maar dan vindt de aanstaande vader een artikel wat hen aan het twijfelen breng, en duikt Marjolein er diepgaand in. Ze gaat steeds meer twijfelen aan de heldenstatus van haar oom, en besluit uiteindelijk haar zoon niet te vernoemen, omdat Marjolein toch het gevoel heeft dat er geen held is, is die te eren is. In al zijn nuances. Wat zo eenvoudig als ik het hier stel is het ook weer niet. Iedereen is kind van zijn eigen tijd.

Daarnaast heb ik veel gelezen over Marjolein, haar karakter, haar relatie, en hoe ze omgaat met zwanger zijn, en de complicaties die ze daarbij had. Ik was verrast hoe ze zich in haar zoektocht liet meeslepen, ondanks dat er duidelijke signalen waren om pas op de plaats te maken. Dat vond ik lastig om te lezen. Ik kreeg de neiging om te roepen, stop met zoeken, neem je rust, dat kan later ook nog.

Ik vond het een prettig te lezen boek, het was ook niet zo dik, dus ik was er snel doorheen. Maar krijgt het de librisliteratuurprijs? Ik verwacht het eigenlijk niet. Daarvoor zal het me denk ik onvoldoende bijblijven. Maar ik ben wel benieuwd.