Drie en halve sterren, heel gaaf maar plot had anders gemogen.

Wat is Atlee Pine een gaaf ‘wijf’ zeg! Stoer, aantrekkelijk, eigengereid, en niet alleen een kei in haar werk maar ook in vechtsport. Ik hou nu al van haar en wat begint dit verhaal ook spannend met haar bezoekje aan Tor; een zwaar gestoorde, briljante en beer van een seriemoordenaar. Wat dat betreft had dit lijntje van mij zoveel meer terug mogen komen al, maar hey, geduld is een schone zaak we hebben het hier over deel 1 van de serie.

Baldacci vertelt dit verhaal op zeer beschrijvende wijze en dat is genieten. Wat een fijne en beeldende schrijfstijl is dit. Zowel personages als omgeving worden prachtig weergegeven en af en toe is het zo her en der doorspekt met techniek en/of feitelijkheden. Dat had bij bepaalde zaken minder gekund. Wanneer ik een complete restauratie of een workout tot in de details aan het lezen ben denk ik: en doorrr. En doorrrr gaat het! Naast actie, en ow wat worden bepaalde gevechten ge-wel-dig neergezet, geven personages als Sam en uiteraard Carol een fantastische schwung. Ontvoering, spanning, moord, onderzoek, het is allemaal aanwezig en een feestje voor een thrillerfan.

David Baldacci tilt het verhaal van een verminkte muilezel naar bijzonder hoge pieken en dan krab ik me toch af en toe even goed achter de oren. Wat een eigenlijk gewoon jammerlijke ontwikkeling. Het is vergezocht en ondanks het leesplezier vond ik dit als plot toch wel teleurstellend. Desalnietteplus, ik kijk reikhalzend uit naar deel 2 want oeh wat wil ik graag weten hoe het verder gaat met Pine en consorten!

Conclusie:

Schrijfstijl: 4.5

Originaliteit: 4

Plot: 2.5

Leesplezier: 4

Spanning: 3.5

Psychologie: 4

Drie en halve sterren voor De lange weg naar genade.

Karin Meinen-Samenlezenisleuker