Met plezier gelezen, drie en halve sterren.

Het meisje van toen is mijn kennismaking met Edward Hendriks. De proloog is alvast bijzonder pakkend. In de ik-vorm stap je de wereld van Paul binnen en het verhaalt terug naar de onenightstand van 20 jaar geleden. Een misstap die nog veel los zal gaan maken. De manier van vertellen, van schrijven, maakt per direct een hele goede indruk. Dit is tof woordgebruik, dit leest ontzettend fijn en dit geeft stof tot graag verder willen met het verhaal.

De stop wordt uit de gootsteen getrokken en van dag tot dag zie je Paul al draaiend in een kolk van bizarre gebeurtenissen verder verdwijnen richting het putje.
De denk- en doewijze doet me een aantal keer flink twijfelen aan zijn verstand.
Van ‘je trapt hier nu echt met open ogen in’, tot ‘ ja laat dat vooral achterwege, dat gaat de zaak ten goede komen.’ Onder andere de reactie van Brenda, maar ook bijvoorbeeld de wijze waarop een schorsing volgt doet me stevig achter de oren krabben, maar buiten dat is het intrigerend en is er continue spanning aanwezig. Stap voor stap gaat het richting steeds meer gruwel. Er zit een passage in dat je met opgetrokken wenkbrauwen en samengeknepen billen zit te lezen, dit is thriller! Het motief is wel duidelijk en toch komt er nog meer tevoorschijn en blijft het een leuk vraagteken hoe het nu allemaal werkelijk in elkaar steekt.

Hendriks rondt het verhaal prima en met wat verrassende schijnbewegingen af. You win some, you lose some. En de winner is? Ge-wel-dig.

Conclusie:

Schrijfstijl: 4

Originaliteit: 3.5

Leesplezier: 4

Psychologie: 2.5

Spanning: 3.5

Plot: 4

Drie en halve sterren voor Het meisje van toen.

Karin Meinen - Samenlezenisleuker