Snoeihard, spitsvondig, origineel en hartverwarmend.

1963. Men neme om mee te beginnen een prachtige, filmische, eigen schrijfstijl en voor je het weet zit je volledig het verhaal ingezogen. De manier waarop Frank Guidry, Barone en een Seraphine neergezet worden is meer dan intrigerend. Keiharde maffiapraktijken, het afslachten zonder blikken of blozen, en vooral het spel van kat en muis, waarbij de vooruitziende blik levens kan redden. Menn dit is gaaf zeg. Voeg aan dit brute criminele gebeuren lekkere directe humor met spitsvondige dialogen toe en voilà, dan heb je me!

De grote tegenhanger is Charlotte met haar dochters. Daar komt het goede om de hoek kijken en wat gaat er gebeuren wanneer deze paden elkaar kruisen? Welke invloed gaan ze op elkaar hebben en kan dit goed aflopen? Het blijft een spannende hamvraag en waar zaken eerst niet helemaal duidelijk lijken, blijkt het een poosje later zo klaar als een klontje. Hoewel de personages staan als een huis, gaat Berney qua achtergronden weinig de diepte in. Aan de ene kant niet nodig, het verhaal an sich is absoluut origineel en goed genoeg. Aan de andere kant had hier nog net een stukje extra moois kunnen liggen. Qua ontwikkeling valt er werkelijk niks te klagen, zowel Charlotte als Frank komen op een totaal nieuw punt te staan en de weg daarnaartoe is gewoon prachtig uitgevoerd.

2003. De epiloog. En zo wordt een indrukwekkend misdaadverhaal prachtig afgerond. Het is de wijze waarop Berney dit verhaal vertelt, opbouwt en afrondt wat echt indruk maakt. Charlotte en Frank staan voor eeuwig in je geheugen gebeiteld!

Conclusie:

Snoeihard, spitsvondig, origineel en hartverwarmend.

Vier stralende sterren voor November Road.

Karin Meinen-Samenlezenisleuker