Her en der traag maar oh zo goed!

Felicita Vos trapt in de ik-vorm af en wat een voorbode zeg. Vanuit Charlotte blijkt dat er veel gebeurd moet zijn. Vanaf de eerste letter word je getrakteerd op een prachtige stijl inclusief gebruik van mooie beeldspraak. De sprong naar vier maanden eerder maakt gretig want wat is hier loos?

Dit is een verhaal waarin je flink heen en weer geslingerd wordt. Na een intro gebruikt Felicita de dramatische zoektocht naar de hond Ramirez als ‘gebruiksmiddel’ om de personages en onderlinge verhoudingen neer te zetten. Allemachtig wat een gekonkel; liefde, vertrouwen, wantrouwen, vriendschap, familie. Het geeft flink stof tot de meest uiteenlopende individuen en de onderlinge dialogen gaan van hilarisch tot sneu tot bizar tot ontroerend. Wat een extremen en ik vlieg alle kanten op wat ik nu van ze vind, je blijft je mening bijstellen. Dan is daar gelukkig ook nog Esma, juist degene die in het dagelijks leven kampt met vooroordelen, komt gevoelsmatig het beste uit de verf. Wat een prachtmens en daar heb ik dan ook niet één keer aan getwijfeld.

Gedurende de zoektocht blijft het allemaal vrij lang doorcirkelen maar laagje voor laagje komt er steeds meer boven water. Het is enerzijds aan de trage kant, het ontwikkelt zich langzaam, maar het blijft onderhoudend en de uiteindelijke ontwikkelingen blazen je dan ook van de stoel.

De geheimen die blootgelegd worden zijn een klap om de oren en tevens de hel; vol afschuw beleef je mee hoe alles waar iemand toch zeker van was compleet in duigen kan vallen. Dan is de boodschap goed duister en zwart. Daartegenover blinkt dan het vinden van jezelf en lichtpunten hoe door te gaan. Dat stuk zet je ook na het dichtklappen van het boek nog even te denken. En hoe meer je nadenkt, hoe meer je beseft wat hier aan diepgang neergezet is.

Conclusie:

Schrijfstijl: 4

Plot: 4

Spanning: 2

Leesplezier: 4

Originaliteit: 4

Psychologie: 4.5

Vier sterren voor Ravage.

Karin Meinen - Samenlezenisleuker