Ontroerend & bedachtzaam

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven door Beto, een Spaanse, maar werkeloze landschapsarchitect. Samen met zijn vriendin en partner Marta is hij uitgenodigd op een congres in Duitsland. Daar mag hij in een vijftien minuten durende presentatie zijn uiteenzetting doen over zijn ‘Drie-minuten-tuin’.

‘Heeft iemand er wel eens bij stilgestaan hoelang drie minuten werkelijk duren?’

Als ze na de presentatie nog iets gaan eten, voelt hij zijn telefoon trillen. Bij het lezen van het berichtje stort zijn wereld in. Een sms van Marta, maar niet voor hem bedoeld. Moedwillig of niet, de sms is voor Marta’s ex-vriend. Het blijkt dat ze al een tijdje, achter Beto’s rug om, contact hebben. Beto kan het niet vatten en terwijl Marta terug naar Spanje vertrekt, blijft hij in München alleen en dolend rondhangen. Helga, de hostess van het congres is zijn reddende engel. Zij vindt hem blauw van de kou, eenzaam en verlaten. Bij haar vindt hij een plek voor de nacht.

‘We kusten elkaar met jachtige kussen die bij elke aanval vochtiger werden’

Na een kortstondige ‘relatie’ met Helga, vertrekt Beto terug naar Spanje en vindt werk bij een architectenbureau. Er volgen een paar korte relaties, maar Helga blijft bewust en onbewust zijn gedachten beheersen. Tot het oudjaar is en Beto een impulsief besluit neemt. Hij neemt het vliegtuig naar Mallorca. Helga had hem verteld van haar buitenverblijf daar.

‘Wat een mooie plek is dit, zei ik. Ja, zei ze alleen maar en daarna volgde ze de richting van mijn blik’


Mijn verwachtingen waren hoog. Vanaf februari keek ik al uit naar dit boek en dat enkel door de titel, ‘Ik heb hem nog niets verteld’!

Bij dit boek val je gelijk met de deur in huis, want het begint met de alleszeggende sms. De vraag waar deze titel op slaat kun je dus schrappen, omdat je dit in het begin van het verhaal al te weten komt. En ik die net dacht dat dit de clou, de plot zou zijn. Hoewel de titel doet vermoeden dat het hier om een ‘luchtige’ roman gaat, kom je bedrogen uit. Het is een verhaal over teleurstelling en hoe ermee om te gaan. Over liefde en terugblikken. Een verhaal over eenzaamheid. Een verhaal over werkeloosheid, wat door de crisis in Spanje een serieus probleem geworden is.

Beto is dan ook helemaal de kluts kwijt als Marta hem voorgoed verlaat. Hij vindt troost bij Helga, een dame van begin zestig, die heel goed begrijpt hoe hij zich voelt. Ook zij weet wat het is om verlaten te worden en heeft zelf al de nodige teleurstellingen achter de rug. Na een avondje uit en te veel drank gebeurt het ondenkbare. De twee hebben een heftige vrijpartij die niets verhullend uit de doeken wordt gedaan. Nu heb ik er geen probleem mee dat er een seksscène beschreven wordt, maar de manier waarop is weer andere koek. Ik vond het zelfs degoutant worden. Past het in dit verhaal? Niet op deze manier, vind ik, het had anders gekund. Het haalt het verhaal voor een stuk naar beneden. Heel erg jammer!

Ik ging met heel andere verwachtingen dit verhaal in. Is het mij tegengevallen? Ja en nee. Het verhaal ‘an sich’ is mooi, zonder twijfel! Trueba weet als geen ander gevoelens neer te zetten. Beto wordt je vriend, je leeft met hem mee. Ook van Helga krijg je een heel duidelijk beeld. Een alleenstaande vrouw van begin zestig, die met vallen en opstaan haar weg gevonden heeft in het leven. De manier waarop Trueba het lichaam beschrijft van een ouder wordende vrouw is treffend, erg confronterend vond ik dat. De auteur heeft op een ontroerende manier en met een zekere diepgang de ‘menselijke psyche’ beschreven van beide karakters. Wat me echter tegenstak waren de ‘platvloerse’ beschrijvingen van het ‘geneuk’ en wat daar nog meer bij komt kijken. Dit deed (voor mij) afbreuk aan het verhaal.

Het was best wennen aan de schrijfstijl van Trueba. Alles is rechttoe rechtaan met weinig of geen aanhalingstekens. Het is soms moeilijk te onderscheiden wat verteld wordt en wat gezegd. Hier en daar staat een kleine illustratie in het boek wat zeker niet storend is, maar ook geen meerwaarde heeft. Het lettertype leest aangenaam. Toch is dit zeker geen boek dat je ‘zomaar eventjes uitleest’, ondanks de ‘weinige’ pagina’s. Het is een literair hoogstandje dat je aan het denken zet, ontroerend en bedachtzaam. Daarom graag 4 sterren voor ‘Ik heb hem nog niets geteld’.

Met dank aan uitgeverij Meulenhoff voor dit recensie-exemplaar.

Karin