Hilarisch, recht door zee en stemt tot nadenken.

‘Ben ik goed of slecht? Of is er nog een derde mogelijkheid, waar ik geen weet van heb?’
Oscar van Beuseghem

‘Het vogeltje zingt zoals het gebekt is’, lijkt mij duidelijk van toepassing. Al vrij snel is duidelijk dat Oscar geen blad voor de mond neemt. Gebruikmakend van een soort dagboek, brieven aan Fanta, zijn pleegdochter die in Zuid Soedan woont en brieven aan Jan en alleman kaart Peeters - door de ogen van Oscar - op een soms grove manier de hedendaagse maatschappij aan.

Oscar verblijft in een psychiatrische kliniek waar hij geniet van een halfopen regime. Hij mag dus af en toe eens buiten. Op zijn eigen grove en narcistische manier haalt hij de hele maatschappij door de mangel. Elke willekeurige passant neemt hij op de korrel, waarbij vooral de vrouw het hard te verduren krijgt. Rekening houdend met zijn persoonlijkheidsstoornissen weet je niet altijd of hij het daadwerkelijk zegt (of doet) of dat het zijn hersenspinsels zijn. Dit zorgt zo nu en dan voor hilarische taferelen.

Een echt mooi leven heeft Oscar helaas niet gekend. Stukje bij beetje krijg je een kijk op zijn verleden met zijn moeder, zijne nonkel André, ........ Als hij dan ook nog te horen krijgt dat hij kanker heeft, implementeert hij dat op zijn manier. En nee, zijn geliefde Fanta zal hij niet meer zien.

‘En dan komt de dood, Fanta. Dan komt Baäl met zijn rotte bruine tanden en zijn stankasem aan uw gebeente knagen en aan uw vingers sabbelen.
En wat dan?’

Peeters kent de kunst om in zijn boeken naast de nodige humor ook het schrijnende van onze maatschappij te verwoorden. Zo weet hij in perfecte bewoording onze hedendaagse ‘zorg’ te omschrijven, het huwelijk, ook racisme vindt zijn weg,........ Het stuk over sms’en in de wagen is een ware klucht. En hoe hij de spijker op zijn kop slaat op 10 september. Zo gevat!

‘Het zij zo’

Voor mij geen ‘Natte dozen’ en ook geen ‘Billie Vuist’. Nee, ik stap binnen in Peeters’ schrijfkunst zonder te weten wat me te wachten staat. Wat me vooral opviel was de cover; roze met een zwarte poes die aan een ijsje likt en dan de titel ‘Kijk niet zo, konijntje’. Deze twee zaken samen waren voor mij niet te rijmen. Na het lezen van dit boek heb ik er nog geen duidelijke verklaring voor, maar ‘het zij zo’! De titel komt wel erg mooi terug en is best ontroerend!

‘Kijk niet zo, konijntje’ is een echt Vlaams boek. Het lijkt me heerlijk dat je een eigen mening kan verwoorden door een karikatuur. Bovendien heeft Peeters een vlotte pen. Zijn boek leest lekker weg, met leuke woordspelingen - ‘dit gaat ge niet geloven Thomas! Maar geloven deed deze Thomas het maar al te goed’ - en is beeldend geschreven. Voor de liefhebbers zeker een ‘must have’, maar als je niet tegen grof, recht voor zijn raap taalgebruik kunt en als je liever ‘de liefde bedrijft’ dan ‘hem er eens in te rammen’, laat je dit boek best liggen waar het ligt. Ondanks dat het voor mij soms op het randje was, heb ik genoten van Peeters’ schrijfsel.

4 sterren voor ‘Konijntje’, dat hilarisch, recht door zee is en tot nadenken stemt.