Wegleggen is geen optie

Het is mogelijk dat een persoon meer dan één masker draagt:
Al die maskers samen vormen de personen.

- Carl Gustav Jong -

Na een verkeerd afgelopen infiltratie keert Elvira Selas - na een jaar onder de radar te hebben geleefd in Spanje - terug naar haar ware 'ik'. Ze gaat terug aan de slag als inspecteur en krijgt de leiding van de afdeling zware criminaliteit. In haar eerste zaak krijgt ze - samen met haar team - te maken met een moord op een vrouw. De vrouw mist haar tong en bij het lijk staat een rouwkaart met daarop een Latijnse spreuk. Als kort daarna nog een lijk gevonden wordt waar ook een kaart met een Latijnse spreuk staat en het slachtoffer zijn pink blijkt te missen, is er al vlug sprake van een seriemoordenaar. Maar is dit wel zo?

Elivra, wantrouwig tegenover iedereen - een solistisch iemand die moeilijk een verbinding met anderen aan gaat - gaat al snel alleen op onderzoek. Daardoor ontdekt ze zaken waar haar team en haar overste overheen kijken. Uiteindelijk wordt het onderzoek een race tegen de tijd.

Bovendien heeft ze het moeilijk om het verleden los te laten. Tegen beter weten in zoekt zij opnieuw contact met het kartel. De reden: haar broer Eduardo. Die verdween drie jaar geleden zonder aanleiding en ze vermoedt dat hij banden heeft met het drugskartel van Carlos Navas. Het kartel waar zij binnendrong als infiltrant.

Persona, het eerste boek van Soraya Vink, is een boek waarin je wordt meegezogen vanaf pagina één. In korte zinnen en met een rijke woordenschat raast Vink door het verhaal. Dat ze er een gedegen research op heeft zitten staat buiten kijf. De Spaanse geschiedenis - de jaren zeventig onder het regime van Franco - het drugskartel, het werken op een speciale afdeling bij de politie, het komt allemaal levensecht en geloofwaardig over. Ze weet waarover ze het heeft. De puzzelstukjes passen in elkaar. Wegleggen is niet echt een optie.

Door flashbacks kom je steeds meer te weten over de undercoveroperatie waar Elvira aan meewerkte. Het verhaal is dan ook een constante switch tussen heden en verleden. Vink geeft dit duidelijk aan, zodat je als lezer steeds weet in welke tijd je leest en de weg niet kwijt raakt. Maar van tijd tot tijd gaat het verhaal te snel en is er zoveel informatie dat ook de auteur zichzelf daarin verliest. Als lezer kan je dan niet anders dan even teruglezen of je het wel bij het rechte eind hebt.

In cursief gedrukte hoofdstukken laat Vink je meekijken in het hoofd van de moordenaar, maar toch ben je al een heel eind voordat je een idee krijgt wie het is. Het verhaal zit goed in elkaar en het duurt een hele tijd voor je het een aan het ander linkt. Bovendien zijn de personages goed uitgewerkt in de functie van hun rol. Je krijgt een goed beeld hoe zij in het verhaal staan. Daarbovenop verstaat Vink de kunst van het beeldend schrijven, zodat je als lezer op de eerste rij zit. Knap!

Een minpuntje en toch een stuk teleurstelling voor ondergetekende is de apotheose. De opbouw en daarmee de spanning die je voelt tijdens het lezen, wordt langzaam doorheen het verhaal opgebouwd. Naar de plot toe zakt zowel de geestdrift die je in het eerste deel voelt als het tempo weg. Na een wervelende start is het slot eerder abrupt te noemen. Niet dat het afdoet aan het leesplezier, maar hier had meer ingezeten.

Als debuut kan dit boek tellen. Vink heeft met Elvira een boeiend karakter neergezet en haar stempel gezet in het wereldje van thriller-auteurs. De minpunten wegen niet op tegen het verhaal waar ik van genoten heb. Ik kijk alvast uit naar een vervolg, met of zonder Elvira. 4 grandioze sterren voor Persona.