Een echte Harper

Nathan is samen met zijn twee broers Cameron en Bub opgegroeid in de eenzame outback van Australië. Nathans land grenst aan dat van zijn broers. Ze zijn buren op zo’n drie uur rijden van elkaar. Ergens daartussen ligt een grafzerk, de zerk van de veedrijver die een prominente plaats inneemt in dit boek. De veedrijver ligt begraven op de plek waar hij gestorven is, een honderd jaar geleden. Het verhaal van de veedrijver is mysterieus en er gaan verschillende varianten de ronde. Aan het graf wordt, door piloten die op gezette tijden hun ronde doen, het lichaam van Cameron gevonden. Als Nathan en Bub ter plekke komen zien ze wat voor gruwelijke dood hun broer gestorven is. Het kleine beetje schaduw dat de zerk te bieden had was niet genoeg om te overleven in deze woestijn bij een hitte van veertig graden of meer. Als Camerons auto een kleine tien kilometer verderop gevonden wordt kan niemand dit begrijpen. Je verlaat nooit je auto!

“En toen, eindelijk, kreeg de veedrijver gezelschap, terwijl de aarde verder draaide en de schaduw in zijn eentje verder bewoog, en de man stil in het midden in een stoffig graf onder een gruwelijke hemel.”

Harper laat je kennismaken met de karakters, de omgeving en het verleden. Het desolate, het uitgestrekte land, de hitte en de dood, Harper kent de kunst om het beeldend over te brengen. Ook al was je nog niet in Australië, je voelt direct dat de omschrijving treffend is en je zit er middenin. Zo heb ik het graag.

Op de voor haar gekende manier construeert Harper een verhaallijn die teruggaat naar een ver verleden. De broers hebben geen makkelijke jeugd gehad en dat heeft zich getekend. Nathan is gescheiden en heeft een zoon van zestien die – na een moeizame regeling – op vastgelegde tijden bij hem is. Hij is een eenzaat die door een stom toeval van een tiental jaar terug, op zichzelf leeft en maar zelden van zijn boerderij afkomt. Cameron is getrouwd met Ilse, heeft twee dochters en runt de farm na het overlijden van hun vader. Hij is erg structureel, maar de laatste tijd is hij er met zijn gedachten niet echt bij en loopt hij gefrustreerd rond. Hij is de oogappel van moeder Liz. Bub, de benjamin van de drie, helpt waar nodig, maar zou liever ergens ver weg van de farm wonen en werken.

'Verlaten' is zorgvuldig opgebouwd en kabbelt gestaag verder. Het boek wegleggen is niet echt een optie. Gaandeweg reikt Harper je de bouwstenen aan die naar de plot leiden. De setting en de invalshoek waarop Harper dit verhaal brengt is zo menselijk dat je bijna vergeet waar het om draait, namelijk de dood van Cameron. De plot houdt ze dan ook voor de laatste bladzijden en deze is schrijnend, maar heel begrijpelijk als je het kader bekijkt waarin het verhaal zich afspeelt.

'Verlaten' is een prachtig verhaal over de outback. De uitgestrektheid en het feit dat je naaste buren op een drietal uur rijden van je vandaan wonen geeft aan hoe eenzaam het daar kan zijn en hoe je op elkaar aangewezen bent. Overleven is geen vanzelfsprekendheid. Harper heeft het weer geflikt om een verhaal neer te zetten met weinig personages, maar met die onderhuidse spanning waardoor je wel moet verder lezen. Daar waar in het begin van het boek de vraag blijft knagen hoe Cameron is overleden, is dit naar de plot toe zelfs ondergeschikt.

Harper heeft een eigen stijl die je ook weer in dit boek terugvindt. Het verhaal en de personages zijn goed uitgewerkt en omdat er meerdere lagen in het verhaal zitten wordt het niet voorspelbaar waardoor de plot verrassend is. Bovendien leest het vlot en is het aangenaam geschreven met mooie zinnen. Daardoor is 'Verlaten' toegankelijk voor iedereen die van dit soort boeken houdt. Graag 5 sterren!