Beklijvend, blijft nazinderen!

Oscar en Valerie zijn meer dan een gelukkig koppel, het plaatje klopt. Als de kinderwens er is, vooral bij Oscar dan, gaan ze er met zijn twee voor. Mick is een voorbeeldige baby, hun geluk is compleet. Maar naarmate het ventje ouder wordt, blijkt hij een ‘schoppend monstertje’ te zijn. Oscar en Valerie hebben geen idee wat er aan de hand is met Mick, maar dat er iets goed mis is, dat is zeker. Naarmate Mick ouder wordt en dus geraffineerder te werk gaat, worden de spanningen tussen Valerie en Oscar duidelijk voelbaar. Hoewel ze zielsveel van elkaar houden, staan hun meningen over de opvoeding en de omgang met Mick lijnrecht tegenover elkaar. Hoe mooi en puur de liefde tussen hen ook is, Oscar kan dit niet meer aan en trekt de deur achter zich dicht. Een puur rationele beslissing. Valerie staat er alleen voor.


Omdat het verhaal geschreven is vanuit het perspectief van Valerie en Mick (cursief), heb je als lezer elke keer een streepje voor, omdat je de gedachtegang van Mick kent vóór Valerie of Oscar die kennen. Er waren momenten dat Mick zelfs bij mij het bloed onder de nagels vandaan wist te halen en ik Valerie eens goed door elkaar wilde schudden. Naarmate de verhaallijn vordert kwam er een soort van onbegrip naar Valerie toe. Dit komt omdat je als ‘buitenstaander’ (de lezer) heel goed ziet hoe Mick te werk gaat. Je snapt niet dat Valerie dit niet inziet of beter, niet wil inzien. Ik weet dat de omgang met kinderen die een persoonlijkheidsstoornis hebben niet evident is, maar is moederliefde onvoorwaardelijk? Is moederliefde ook niet inzien dat het fout gaat en dat je er met jouw ‘liefde’ niet komt? Is moederliefde ook niet ‘loslaten’ als het niet meer gaat? Bij Valerie blijkt haar moederliefde inderdaad onvoorwaardelijk en Mick weet dat en gebruikt dat.


Ik werd dus serieus meegezogen in het leven van Oscar, Valerie en Mick en dit vanaf pagina één. Met de proloog krijg je direct een beeld van hoe Mick is..... en dat is nog maar het begin. Bovendien is het verhaal mooi opgebouwd. De zusjes Van Gastel schetsen met flashbacks het leven van Valerie en Oscar. Hoe ze elkaar ontmoet hebben, hun onvoorwaardelijke liefde, het schuldgevoel van Valerie tegenover haar moeder, het ouderschap...... Maar ook de problemen met Mick, de diagnoses waaraan zijn gedrag te wijten zou zijn, de frustraties en het ongeloof waarmee ze te kampen krijgen. Omdat het verhaal zwaar psychologisch beladen is (manipulatie, machtsspelletjes, mentale bedreiging), vind ik psychologische thriller hier dan ook beter op zijn plaats zijn dan literaire thriller.


De schrijfstijl van de zusjes is onbelemmerd, geen onnodig moeilijke termen of ellenlange zinnen. Er hangt steeds een spanning in de lucht en je vraagt je af waar dit zal eindigen. Onverwachte plotwendingen die je niet ziet aankomen maken die spanning compleet en verrassend. Je voelt dat er iets gaat gebeuren, vooral naar de plot toe wordt dit gevoel sterker. De zusjes Van Gastel hebben dit op een enerverende manier beschreven. Toch was ik teleurgesteld dat het ‘dit’ nu was, tot ik de laatste bladzijde omsloeg... OMG! Dit verhaal stopt niet als je het boek dichtslaat. Het blijft je een paar dagen bezighouden, het blijft nazinderen.


Met ‘Zonder jou’ hebben de zusjes Van Gastel een spetterend, beklijvend debuut als auteurs-duo neergezet. Een verhaal over liefde in al zijn facetten en hoe onvoorwaardelijk die kan zijn. Vier dik verdiende sterren!

Bedankt HarperCollins Holland voor dit recensie-exemplaar.