Een verrassende roadnovel

‘Het was een voorwaartse vlucht, maar ik bewoog achterwaarts door de tijd.’

In ‘Gibraltar’ besluit Ezra naar haar vader Jan in Marokko te rijden. Dit is geen weloverwogen, rationele beslissing, maar een plotseling besluit. Haar vriend Tobias gaat mee. Hij was in de auto gestapt met de gedachte dat ze een klein rondje gingen rijden, maar dat stukje rijden wordt uiteindelijk duizenden kilometers naar Marokko. Tijdens deze reis denken zowel Ezra en Tobias na over hun relatie, maar vooral ook over zichzelf. Ezra is zwanger en denkt steeds meer na over wat voor jeugd ze heeft gehad. Ook worstelt ze er mee hoe ze Tobias moet vertellen dat ze zwanger is, omdat ze niet weet hoe hij zal reageren.

Ezra heeft een instabiele jeugd gehad met een moeder die weg ging toen ze zes was en een hippievader die zeker niet de traditionele waarden van het ouderschap belichaamt. Ezra denkt veel na over haar vader op weg naar Marokko, hij was thuis bij zijn kinderen maar zodra de kinderen oud genoeg waren om voor zichzelf te zorgen, vertrok hij voorgoed naar het buitenland: ‘Zolang ik wist was hij bezig met weg zijn. Zelfs wanneer hij gewoon buiten aan het werk was dan had dat meer weg van een vlucht. Zolang ik me kon herinneren was hij al kwijt, zelfs als hij thuis was.’

Tobias komt uit een klein vissersdorpje en heeft een hechte band met zijn moeder. Hij is duidelijke regels gewend. In ‘Gibraltar’ is er veel aandacht voor vragen rondom identiteit: hoe word je gevormd door je opvoeding en hoe dat doorwerkt in hoe je zelf met situaties omgaat. Ook het functioneren van het individu binnen een relatie is een belangrijk onderwerp. Tobias en Ezra zijn al zeven jaar bij elkaar en toch is het de vraag hoe goed ze elkaar kennen. Dit wordt bijvoorbeeld duidelijk wanneer Ezra van plan blijkt door te rijden naar Marokko:
“‘Soms denk ik dat ik je begrijp,’ zei Tobias in gedachten. ‘Maar dan doe je zoiets idioots waardoor alles waarin ik je denk te kennen onderuit geschopt wordt en je een complete vreemde voor me bent.’”

Renske Jonkman heeft een fijne beschrijvende schrijfstijl. Door de afwisselende vertelperspectieven van Ezra en Tobias krijg je een mooi uitgelicht beeld van de situatie. Tijdens de reis komt het besef dat ze elkaar steeds minder begrijpen steeds pijnlijker naar voren en door de wisselende perspectieven lees je hoe verschillend hun ervaringen zijn. Langzaam maar onontkoombaar groeien ze uit elkaar.

De hoofdpersonen zijn interessant en origineel beschreven. Toen het boek uit was, merkte ik dat ik vooral benieuwd ben hoe het Ezra zal vergaan. Ik weet niet of dat komt omdat Tobias minder een ontwikkeling doormaakt, maar Ezra is vooral interessant door de heftige verandering in haar leven: als workaholic zegt ze haar baan op en evalueert ze haar leven en probeert ze erachter te komen wat ze echt belangrijk vindt in haar leven.

Een knap geschreven boek vol mooie beschouwingen. Renske Jonkman weet na haar succesvolle debuutroman ‘Zo gaan we niet met elkaar om’ weer te overtuigen. Een aanrader!