Als de laatste pagina je nog even rillingen bezorgt, dan moet je dit boek toch gewoon aanraden?!?!

De cover van Het negende gebod trekt de aandacht met zijn knallende, grote, witte titel en de afbeelding van de devote Maria Magdalena. Alleen al hiermee geeft Houtman subtiel aan dat zij wel eens een grote rol in het plot zou kunnen gaan spelen. Met de inleidende tekst op de achtergrond worden twee belangrijke personages geïntroduceerd en krijg je al een klein inkijkje in wat je als lezer te wachten staat.
Hoofdpersonage Esther van Baerle, scenarioschrijfster, komt over als een vrouw die zich niet meer aan de kant laat zetten als ze zich eenmaal in iets vastbijt. Ze toont moed en doorzettingsvermogen voor iets wat haar passie oproept. Conservator en voormalig SAS Anthony Mulligan karakteriseert zich ook door moed en een sterk analytisch vermogen, naast een zeer intrigerend uiterlijk dat zich hoogstwaarschijnlijk uitermate goed leent voor de verfilming van Het negende gebod. Moeder en dochter, Naira en Helena, die aan de oorsprong staan van het filmproject zijn goed neergezet waardoor je gaat begrijpen waarom zijn bepaalde keuzes hebben gemaakt. Het is Houtman sowieso goed gelukt om de personages tot leven te brengen, ook de personen die slechts een kleine rol hebben.
Vanaf de proloog word je als lezer een spannend verhaal ingezogen en door de relatief korte tijdsspanne waarin het eerste deel zich afspeelt weet Houtman de spanning goed vast te houden. Toch zijn er met regelmaat kleine dingetjes die net iets te gemakkelijk gaan, zoals het regelen van een cast voor een film of het reizen van de ene naar de andere locatie. Dit haalt geenszins de spanning uit het verhaal, maar doet soms wel even twijfelen aan de geloofwaardigheid. Of is dat nu net passend binnen het algehele plot?
In het middengedeelte, waarin wat sprongen in de tijd voorkomen, zakt het verhaal iets in, maar ruim voor het einde neemt de spanning weer toe en blijf je geboeid doorlezen om te ontdekken wie er in de onstuimige situatie zijn doel gaat bereiken. En wanneer Houtman er voor kan zorgen dat er met de laatste pagina’s rillingen over je rug lopen, dan is met zekerheid te stellen dat Het negende gebod absoluut het lezen meer dan waard is.