Een spannende feministische parabel

“Mijn zusje, de seriemoordenaar” is het debuut van de jonge Nigeriaanse auteur Oyinkan Braithwaite.

Het verhaal draait om twee zussen. Korede, de oudste, werkt in een ziekenhuis en is heimelijk verliefd op de knappe dokter Tade, maar die merkt haar nauwelijks op. Korede is nu eenmaal niet gezegend met een mooi uiterlijk en is dat niet waar alles om draait in een vrouwenleven?

Ayoola, het jongere zusje, is in alles de tegenpool van Korede. Om te beginnen is ze oogverblindend mooi - mannen vallen systematisch als een blok voor haar - maar zoals het een ware femme fatale betaamt, schuilen er achter haar mooie snoetje enkele donkere kantjes, die dit ogenschijnlijk perfecte plaatje verstoren. Dat ze een seriemoordenaar is, bijvoorbeeld.

Ayoola gedraagt zich bij alles wat ze zegt en doet als het verwende, materialistische zusje, maar dankzij haar schoonheid kan ze niets verkeerds doen. Bovendien geraakt ze snel verveeld. Van zodra een vriendje iets zegt of doet wat haar niet aanstaat, haalt ze het mes van haar vader boven en transformeert ze tot een koelbloedige moordenares. Daarna gaat ze ogenschijnlijk emotieloos over tot de orde van de dag, op naar een nieuw vriendje. Enkel Korede weet dat haar zusje gevaarlijk is. Zij staat immers telkens klaar om na elke moord haar zusje te helpen door alle sporen weg te poetsen. Maar hoe reageert Korede als ook Tade na een eerste toevallige ontmoeting in de ban geraakt van Ayoola?

Ontrolt zich hier een spannende thriller? Jazeker, de auteur laat het verhaal vertellen door Korede. Door die ‘ik’-vorm kruipen we in de huid van Korede die worstelt met haar loyaliteit ten aanzien van haar zusje en haar verliefdheid op Tade, mogelijk een volgend slachtoffer van Ayoola. Waarom neemt Korede haar zusje telkens weer in bescherming? Welke gebeurtenissen uit het verleden spelen hierbij een rol? De korte hoofdstukjes zijn efficiënt geschreven in een eenvoudig taalregister. Ze nopen de lezer om verder te lezen, omdat er telkens een klein stukje van het mysterie wordt prijsgegeven.

Toch is “mijn zusje, de seriemoordenaar” geen gewone thriller. Het macabere verhaal is veelzijdiger dan de titel doet vermoeden.

De auteur geeft bijvoorbeeld scherpe kritiek op de patriarchale maatschappij waarin ze is opgegroeid en op het belang van uiterlijk vertoon en sociale status.

Staat het personage van Ayoola symbool voor de wraak van onderdrukte vrouwen? De vele nevenpersonages overstijgen nergens het karikaturale, ze fungeren als randfiguren met een functie in het verhaal, eendimensionale archetypes. De flashbacks en verwijzingen naar de vaderfiguur werken suggestief en houden alles mysterieus en voor interpretatie vatbaar.

De roman bevat ook veel “zwarte” humor. Gruwel en gewetenloosheid worden bijvoorbeeld zo "over the top" neergezet dat het effect hilarisch is. Ik denk niet dat het aangewezen is om de morele kwesties achter alles wat er gebeurt al te serieus te nemen. Prettig gestoord is hier meer op zijn plaats. Dat maakt mij benieuwd of de verfilming er komt (aangekondigd op de achterflap). Iets voor een (Japanse) horror-pastiche of de Coen brothers?

Oyinkan Braithwaite heeft met “Mijn zusje, de seriemoordenaar” een roman geschreven die zich niet laat categoriseren in een genre, laten we het daarom houden op een spannende, feministische parabel, waarin een femme fatale figureert als wraakgodin. “Sisters are doin’ it for themselves”.