445 pagina's strijd met het verleden ...

Jawadde, en dan heb ik nog maar het eerste boek uit, het eerste van zes, maar toch al goed voor 445 pagina’s. En die jawadde slaat natuurlijk niet op dat aantal pagina’s, maar wat er op die pagina’s zelf staat, het verhaal, de strijd van Karl Ove. Geen epische strijd, geen heldhaftig verhaal dus. Maar een ondergronds grommen steeds. Een roman die je met een constant gevoel van onbehagen achterlaat. Niet om het lezen ervan, maar bij het lezen ervan, bij wat je leest. Het knaagt steeds. En daar geraak je niet van verlost. Niet na 445 pagina’s & waarschijnlijk niet na zes boeken, want er volgen er dus nog vijf. Minstens even dik gegarandeerd. Minstens even beklijvend hoogstwaarschijnlijk. En even beschrijvend. Ongelooflijk hoe ogenschijnlijk niets de schrijver ontgaat. Tot in de kleinste details, vandaar dus ook de dikte van de boeken. Niets ontgaat Karl Ove & hij is daarbij ook niets ontziend. In eerste plaats legt hij zichzelf volledig bloot, ontleedt tot op het bot zijn eigen zieleroerselen. En in dit eerste boek, met als titel Vader, natuurlijk ook & vooral de relatie met zijn papa. En net daar zit dat dreigende in, die ondertoon die maar niet weggaat, die je bijblijft, ook lang nadat je het boek hebt weggelegd. Waar ging het juist mis tussen die twee ? Ondanks de 445 pagina’s heb je daar nog steeds het raden naar. Het gevoel, het wederzijds aanvoelen, dat duidelijk niet goed zat, wordt naaldje voor draadje geanalyseerd, maar de ware aard blijft toch nog ergens verscholen. Als een geest, een geest in het hoofd van de schrijver, een geest die hij wil achterlaten, wil loslaten in dit boek. Een geest dus, waar hij jou mee opzadelt.