Welk museum?

Oh, oh, oh! Een van de lezersgroepen waar ik lid van ben, zou hier smakelijk om gelachen hebben. Een auteur die de moeite niet neemt om feiten in zijn fictieve verhaal even te checken. De groep vindt dat niet ok, want het laat duidelijk merken dat de auteur weinig moeite doet en er vanuit gaat dat lezers alles wel braaf slikken.

Silva merkt op, aan het slot van dit boek, dat hij zijn verhalen verzint. Niet mee mis, maar als je steden in je verhalen gebruikt als Venetië, Wenen, Berlijn, etc. etc. - neem dan de moeite om zo dicht mogelijk bij de realiteit te blijven. Check de feiten die je gebruikt: dat maakt je fictie, personages, plot, beter verteerbaar en overtuigender.

Ga er niet vanuit, dat je wegkomt met een beschrijving van pakweg Cannareggio en het dan lokaliseren in Praag, Hong Kong, of Washington. Lezers merken dat en het bederft hun leesgenot. Recensenten merken het (goede in ieder geval) en maken gehakt van je boek.

Wat doet Silva dan mis? Hij gebruikt in dit deel uit de reeks rond zijn Israëlische spion een van de zonnebloem-schilderijen van van Gogh. Blijkbaar was hij geïnspireerd door een andere "heist". Denk aan de diefstal uit een Amsterdams museum een tijd geleden. De schilderijen zijn door de Italiaanse politie recent gevonden bij een maffia baas aan de muur. Ze hangen nu weer in het museum.

Silva laat het bekende schilderij van van Gogh, dat toevallig onderwerp is van een tentoonstelling, stelen uit een museum dat niet bestaat. Dat museum en het schilderij spelen een belangrijke rol in deze thriller.

Dan moet je als auteur je lezers wel serieus nemen. Die bestaan per slot van rekening niet alleen uit idioten die never nooit Amsterdam zullen bezoeken en te bedonderd zijn, om ergens iet te lezen over van Gogh en z'n zonnebloemen.

Je lezers behandelen als achterlijke idioten die alles slikken over de wilde avonturen van je spion-schilderijen-restorateur heeft een prijs. Ook een thriller bevat een mate van realisme die je verhaal aannemelijk, acceptabel maakt voor lezers. Te lui om die paar echte feiten nodig voor je plot te checken? Dan 'entertain' je niet; dan ben je te bedonderd om uit je luie stoel te komen.

Zoals gewoonlijk is deel 14 uit de reeks rond Daniel Allon en zijn team een oppervlakkig boek. Het plot is aardig, maar het moet het vooral hebben van snel wisselende locaties, inspelen op sympathie van de lezer voor praktisch één-dimensionale personen. In het genre is het te vergelijken met slecht geschreven spionage verhalen van Forsyth, LeCarré en anderen - voor zover die ooit ondermaatse thrillers hebben uitgebraakt.