Een ontvoering beleefd vanuit moeder en kind

`Dan krimp ik een beetje in elkaar omdat ik dat misselijke, schuldige gevoel krijg. Alleen is het nu geen kleine steen in mijn maag, maar een hele grote, die veel ruimte vraagt en omhoog duwt tot in mijn keel. Ik heb het verschrikkelijke gevoel dat dit mijn schuld is, omdat ik haar geen hand wilde geven en niet wilde doen wat ze zei.´ ( Carmel)

Als lezer kruip je in de gedachtewereld van Carmel; een acht jarig, dromerig meisje, die op een dag meegenomen wordt door een man die zegt haar grootvader te zijn. Haar moeder, Beth, is ondertussen paniekerig zoekende naar haar dochter die ze kwijt is geraakt op het verhalenfestival die ze bezochten. Zowel Carmel als Beth zijn de hoofdpersonages in dit verhaal. Elke hoofdstuk verteld afwisselend vanuit het perspectief van Carmel en dan weer vanuit Beth. Zo worden beiden kanten van de ontvoering belicht.

`Het meisje in de rode jas,´ is het debuut van de Engelse schrijfster Kate Hamer. Ze volgde een studie creatief schrijven aan de Aberystwyth Universiteit en won daar een prijs voor `Best beginning to a novel,´ wat later uitgroeide tot dit boek: `The girl in the Red Coat.´
Op de eruit springende, rode omslag staan vele lofprijzingen van o.a. `The Guardian,´ en `Daily Express.´ Dat beloofd veel goeds!
Hoewel het hoge verwachtingen schept en het dus kan tegen vallen is dat hier niet het geval.
De schrijfster weet je mee te trekken in het verhaal omdat ze je gedetailleerd deelgenoot maakt van de belevingswereld van zowel Carmel als moeder Beth.

`Als ik haar niet meer kan horen begint het. De schaduwen van de kaars dansen door de kamer en de zwarte plekken lijken net gaten die me willen opslokken. Steeds als ik vijf minuten in deze kamer ben, lijkt die tot leven te komen. Ik ben zo bang dat het lijkt alsof mijn darmen bevriezen.´ (Carmel)
Op deze manier maakt Carmel veel vergelijkingen om haar gevoelens te omschrijven. Ze is heel zintuigelijk zodat je als lezer het echt meevoelt.

`Ik ging haar kamer uit, waar haar ademhalingen, haar gedachten nog tegen het plafon zweefden. Ze leek om me heen te fladderen. Ik vroeg me heel even af. Bestond ze wel echt? Of had ik een heel leven bij elkaar gedroomd?´ (Beth)

Beth beleefd het rauwe, intense gemis van een ouder wiens kind vermist is. Al haar hoofdstukken beginnen met hoeveel dagen Carmel al vermist wordt. Elke keer shockeert dat.

Het waarom van Carmels ontvoering wordt gaandeweg duidelijker. Langzaam wordt uit de doeken gedaan wat `opa´ Dennis beoogt met de jonge Carmel. Als lezers verwacht je opsluiting, misbruik, alles wat je kan bedenken bij de ontvoering van een kind, maar dit zit toch anders in elkaar.
De wending die de ontvoering neemt is verrassend te noemen, ook wel origineel gevonden door de auteur. Je verwacht het niet.

Het hele verhaal voel je mee met Carmel en Beth waardoor het einde een beetje abrupt overkomt. Dat had wellicht ook meer uitgediept mogen worden. Je wilt er als lezer net nog wat langer bij blijven en meekijken; hoe gaat dit verder?
Maar op zich is dit een compliment voor de schrijfster!