Intens & tragisch

Ik kende de geschiedenis van Ted Hughes en Sylvia Plath niet al had ik wel
van laatstgenoemde gehoord.
Het boek bevat geen hoofdstukken, het is een monoloog van Ted Hughes verteld door Connie Palmen.
Heel bijzonder hoe de schrijfster dit doet. Ik moest even inkomen, wennen aan de schrijfstijl die heel poëtisch is.
Mooie, lange zinnen met een uitgebreide woordenschat!
Helemaal passend bij de dichtende hoofdpersonen.
Na een paar bladzijden greep het me en heb ik het met veel genoegen gelezen.

De geschiedenis van deze mensen is van een intensiteit en tragiek waar je `u´ tegen zegt.
Connie Palmen verteld als Ted Hughes over de symbiotische relatie die hij heeft gecreëerd met `zijn bruid.´
Als ware ze verslaafd aan elkaar wat heerlijk kan voelen maar ook een gevaar met zich meebrengt. Je kan ook te afhankelijk van elkaar worden.
Gaandeweg verstikt het Ted Hughes; hij dealt al jaren met haar sombere buien, vernietigingsdrang (ze heeft al eerder een zelfmoordpoging gedaan...), de conflicterende relatie met haar moeder (ze bleef haar moeder willen behagen maar had vaak het gevoel tekort te schieten en te falen en haatte haar als ze zich schaamde...), het omgaan met het verlies van haar vader en haar ziekelijke jaloezie.
En wat ik zo begrijp lag Ted Hughes goed bij de vrouwen en genereerde hij aanzien met zijn stijgende bekendheid omtrent zijn schrijverskwaliteiten. Zij hunkerde ook naar die erkenning en bekendheid maar kon hem niet evenaren in het leven terwijl ze hem na haar dood overstijgt. En wellicht niet eens door haar gedichten maar meer door haar zelfmoord en zijn vermeende rol daarin.

Dat die man hierna verguist is komt door kortzichtigheid naar mijn mening.
Uiteindelijk maakt iemand zelf de keuze om eruit te stappen daar kun je niet een ander 100% voor verantwoordelijk houden ook al verdient zijn gedrag geen schoonheidsprijs...
Het is in triest dat zij haar leven niet meer zag zitten en niet uit haar depressie kon komen...

Dat Ted Hughes dit later in zijn leven nogmaals mee maakt met zijn minnares/ vriendin Assia Wevill en zijn dochtertje is haast onwaarschijnlijk. Dit intrigeerde me enorm en ik ben gelijk gaan zoeken naar meer informatie hierover. Wat een tragiek zeg...!
Een vriendin die niet erkend werd door Ted Hughes (hij nam haar niet als zijn vrouw) terwijl hij een jaar na haar dood wel trouwt met een andere vrouw. Zijn familie accepteerde haar ook niet (zij was niet goed voor zijn imago) en hun kind was dus eigenlijk een bastaard. Daarbij kon zij nooit tegen een dode Sylvia Plath op... en voor haar was er geen andere man (schreef ze in haar afscheidsbrief)
Tja, hoe kun je zo je levensgeluk ophangen aan een man?
Vreselijk triest maar nogmaals wel intrigerend...