Confronterend

De hoofdpersoon van deze roman, Maarten Klein, als gepensioneerd secretaris van een maritieme organisatie, verhuist naar Noord-Amerika. Daar lijkt hij van een rustige oude dag te gaan genieten tot er storingen in zijn brein optreden. Bij volle bewustzijn raakt Maarten afwezig, heeft het gevoel te verdwalen, kan heden en verleden niet meer onderscheiden, verliest zijn greep op de taal, wil plotseling weer naar zijn werk en ziet zijn vrouw voor zijn moeder aan. Maarten lijdt kortom aan hersenschimmen.

Alhoewel je in werkelijkheid niet in het brein van een dementerend persoon kan kijken, weet J. Bernlef dit zeer realistisch te verwoorden. De taal in dit boek is dan ook zeer belangrijk. Maarten Klein voelt dat hij de greep op zijn leven aan het verliezen is, maar wil het niet laten doordringen. Zijn vrouw Vera is zijn steun en toeverlaat.
Maarten maakt een dagelijks een wandeling, maar wanneer de hond, Robert, op een bepaalde dag alleen thuis komt, beseft zijn vrouw Vera, dat het echt niet goed gaat met Maarten en zorgt ervoor dat hij nooit meer alleen is.
Bernlef weet de gedachtegang, van deze dementerende hoofdpersoon, dusdanig neer te schrijven, dat je meeleeft in het hoofd van Maarten.
Zowel Maarten Klein als Robert de hond worden als hoofdpersonages zeer duidelijk weergegeven en verwoord. Ook Vera, zijn vrouw, wordt duidelijk naar voor gebracht. Hun kinderen werden wel genoemd, maar verder komen ze niet in het verhaal terug, wat ook niet nodig is. Het taalgebruik, de inleving in een dementerende en de schrijfstijl van J. Bernlef maken dit boek tot een prachtboek! Er is weinig dialoog en de meeste dialogen zijn van Maarten t.o.v. zijn brein. Het taalgebruik van Maarten Klein, wordt kleiner en kleiner tot hij geen taal meer gebruikt, maar alleen de chaos in zijn hoofd ervaart.
Wat mij betreft verdient dit boek 5 sterren. (less)