De dichter zingt helaas niet zuiver genoeg

‘Als de dichter zingt’ van Jeroen Kraakman is een gedichtenbundel die thema’s als verdriet, afscheid en verlangen bezingt. Relaties worden beschreven, zelfbeschouwingen worden gegeven, maar de schrijver neemt ook zijn toevlucht tot de natuur. De bundel heeft dan ook een prachtige cover in een zachte kleur met een elegante opdruk van een vogel en enkele veren. Het boekje ziet er aantrekkelijk en veelbelovend uit.

Het mooiste gedicht uit de bundel is één van de kortste. Wereldkampioen is slechts negen woorden lang, maar veruit het meest poëtisch. Titel en tekst creëren een verrassend plaatje met treffende beeldspraak. De overige gedichten bieden kansen die door de auteur niet gegrepen worden. De rijmvorm waarin veel teksten zijn geschreven, is te geforceerd en dwingt de tekst vaak in het soort keurslijf waarvoor de schrijver keuzes moet maken die het geheel niet ten goede komen.

Het woordgebruik mist beeldende kracht. Kraakman benoemt de emoties die hij wil weergeven graag letterlijk en vervalt daardoor in clichés: ‘de wereld - ooit zo licht - hult zich in - grijskleuren’ of ‘je was mijn leven, mijn adem. Mijn liefde, mijn alles.’, ‘Restjes liefde - verenigt in haat - voeg nu bij woord -de laatste daad’. Jammer, want zo nu en dan sijpelt er iets van een lied door. De onderliggende melodie krijgt echter niet de tijd zich te ontplooien. De dichter zingt helaas niet zuiver genoeg, maar het zijn de korte zinnetjes waarin hij toch een beeld weet te vangen die ervoor zorgen dat ook de volgende bladzijde nog gelezen wordt.