Eerst watertrappelen, dan de wedstijd toch nog winnen

De weg van het water, waarin Floor Postma op zoek moet naar een manier om haar zus te redden uit de handen van een oplichter, is de eerste thriller van Trudi Rijks. Eerder schreef ze al twee romans, Doos van Pandora en Zeetijding. Rijks heeft een achtergrond in de wijsgerige en historische pedagogiek en heeft zich bovendien gespecialiseerd in familiale hulpverlening. De thematiek van het boek vindt enerzijds oorsprong in waargebeurde feiten, maar leunt ook sterk op de professionele inzichten van de auteur. Wie een beetje bekend is met Rudolf Steiner of ooit van antroposofie gehoord heeft weet dat het hoofdpersonage in de korte inhoud niet voor niets flegmatiek wordt genoemd en kan de link met de sneeuw en het water wel leggen. Voor wie dat niet kan, is dit uiteraard gewoon een leuke thriller die zich hartje winter afspeelt.
Floor Postma is bewindvoerder van haar jongere zus Bente, een voormalig model en weduwe, die aan het Korsakov-syndroom lijdt. Ze moet dringend orde op zaken stellen wat betreft de nalatenschap, maar door haar eigen persoonlijke problemen is dat nog niet gebeurd. Wanneer ze op een avond ongewenst bezoek krijgt aan de villa van haar zus en wat later ook nog een dagvaarding ontvangt voor een paar ton, wordt Floor meegezogen in een strijd die niet alleen draait om het vermogen van Bente, maar ook haar welzijn.
Trudi Rijks heeft erg menselijke personages gecreëerd. Zowel Floor als haar dochter Kim hebben kleine kantjes. Binnen de familie heersen er de nodige spanningen en dat zorgt voor een bepaalde dynamiek in het verhaal. Helemaal duidelijk waar de onvrede die nu en dan tussen beide dames opsteekt vandaan komt, wordt het helaas niet. Ook flessentrekker Buisman weet te raken door enerzijds het inkijkje in zijn familiale leven dat de lezer soms gegund wordt en door zijn manier van handelen.

Het verhaal zelf leest vrij vlot. De setting die de auteur geschapen heeft werkt. De sneeuw zorgt voor een drukkende sfeer en maakt het gevoel van gevaar reëel. Jammer dat De weg van het water hier en daar wat ongeloofwaardig overkomt. Zo lijkt een Kia de strijd met een hert zonder veel gevolgen te winnen, blijkt een inbraak onopgemerkt voorbij te zijn gegaan en vallen de acties van de politie op z’n minst vreemd te noemen. Wie echter begint te lezen en een dipje ervaart in het midden, moet zeker niet opgeven. Rijks rondt het geheel wel met verve af, een knap slot waarin alle losse eindjes mooi worden samengebracht. Voor een ontspannen middag is dit een ideaal boek, ook voor de liefhebbers van boeken waarin het literaire de overhand neemt, maar voor de meer geoefende thrillerlezer mag het water wellicht nog net iets harder stromen.