Eerst even doorbijten, dan meegevoerd worden

In The Summon Stone ziet de kleine Sulien in een droom hoe een moordzuchtig volk plannen maakt om haar wereld binnen te vallen en over te nemen nu een mysterieuze en lang verborgen steen aan het ontwaken is. Die steen kan een poort openen tussen Santhenar en het oord waarin de Merdrun gevangen zitten, ook bezit hij de macht om de hele bevolking te corrumperen en tegen elkaar uit te spelen. Sulien wordt in haar droom zelf echter ook gezien door de leider van de Merdrun en vanaf dat moment moet het meisje voor haar leven vrezen. Haar ouders Karan en Llian proberen elk op hun eigen manier het leven van hun dochter te redden en te voorkomen dat de poort tussen de werelden geopend kan worden.

Auteur Ian Irvine vertelt het verhaal van Llian en Karan op eigenzinnige wijze. Zijn stijl is to the point, hij verfraait zijn taalgebruik niet en verliest zich niet in nodeloze beschrijvingen van de omgeving. Hierin ligt voor een groot deel de kracht van het verhaal, maar het werkt ook tegen de lezer wanneer het gaat over het breder kader van de drie werelden. Wie aan deze reeks begint moet immers goed beseffen dat het boek zich afspeelt in dezelfde drie werelden als Irvines View from the Mirror-serie.

Irvine gebruikt niet alleen hetzelfde universum als setting, maar ook een hele reeks personages uit de eerdere verhalen. Dat maakt het voor iemand die View from the Mirror niet gelezen heeft moeilijk om in het verhaal te komen. De personages dragen hun geschiedenis met zich mee en een groot deel van de onderlinge verhoudingen liggen al vast voor The Summon Stone goed en wel begonnen is. Het verleden heeft een immense impact op alle ontwikkelingen. Regelmatig refereert de auteur aan de plot van de andere boeken, maar hij kadert de gebeurtenissen niet of slechts heel bondig. Hierdoor heeft de nieuwe lezer minstens de eerste 150 bladzijden nodig om te begrijpen wat er precies gaande is tussen de hoofdrolspelers en hoe het universum van Irvine in elkaar zit. Dat universum is vrij complex en wordt bevolkt door een hoop stammen en volkeren die vaak een haat-liefde verhouding met elkaar hebben. De drie werelden zijn bovendien onderhevig aan hun eigen manier van bestuur en organisatie. De veelheid aan personages die de revue passereert, maakt dat de lezer soms door de bomen het bos niet meer ziet.

Een specifiek beeld van Santhenar construeren laat de schrijver dan wel grotendeels aan de lezer zelf over, toch neemt Ian Irvine zijn tijd om het verhaal te vertellen. In korte hoofdstukken spint hij de gebeurtenissen aan elkaar en bouwt de actie en intriges op. Irvine zoekt balans tussen de verschillende wegen die zijn personages gaan en het lukt hem vrij goed om het evenwicht te bewaren. Gelukkig, want anders houdt geen enkele lezer het bijna 600 bladzijden vol. Het einde van het boek is gezien de gebrekkige communicatie tussen de personages wel haast een toevalstreffer, maar Irvine komt er op het nippertje mee weg. Ergens gedurende het verhaal heeft hij nieuwsgierigheid gewekt en de weg naar een boeiend vervolg opengegooid.

Ian Irvine is een Australische milieuwetenschapper die zich op dit moment fulltime op schrijven heeft toegelegd. Zijn oeuvre bestaat voornamelijk uit fantasyboeken. Het eerste boek in de serie View from the Mirror verscheen in 1998. Hierna zijn nog de reeksen The Well of Echoes en The Song of the Tears verschenen die zich ook afspelen in de drie werelden. The Summon Stone is het eerste boek van de trilogie The Gates of Good and Evil. Het tweede deel, The Fatal Gate, verschijnt later dit jaar.